575 δισ. ευρώ χρωστά η Γερμανία στην Ελλάδα!

575 δισ. ευρώ χρωστά η Γερμανία στην Ελλάδα!
City Press - Αγγελική Καραγκούνη
23-06-2011
Ξαφνιάζει η δήλωση του οικονομολόγου και συμβούλου της γαλλικής κυβέρνησης, Ζακ Ντελπλά, που εκτιμά ότι «η Γερμανία είναι αυτή που οφείλει στην Ελλάδα και όχι
το αντίστροφο». Σε σημερινή συνέντευξή του στην οικονομική εφημερίδα Les Echos, ο Ζακ Ντελπλά λέει ότι η στάση της Γερμανίας έναντι του προβλήματος χρέους της
ευρωζώνης οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην πτώχευση της Ελλάδας.
«Όμως, αν χρεοκοπήσει η Ελλάδα, αυτό θα σημάνει ένα καρδιακό επεισόδιο για το τραπεζικό της σύστημα. Η Ελλάδα θα είναι στην ευρωζώνη χωρίς όμως να μπορεί να
χρησιμοποιεί το ευρώ. Η έξοδός της από την ευρωζώνη θα προκαλούσε γιγαντιαία ύφεση στη χώρα και τρομερούς κινδύνους στην υπόλοιπη Ευρώπη», δηλώνει ο
Ντελπλά.
Επιπλέον, επισημαίνει τη σημασία της οικονομικής αλληλεγγύης, όχι μόνο για την αποφυγή της εξάπλωσης της κρίσης αλλά και για ιστορικούς λόγους.
«Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου οι Γερμανοί οφείλουν στους Έλληνες 575 δισ. ευρώ από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι Γερμανοί χρωστούν πολύ περισσότερα στην
Ελλάδα από ό,τι οι Έλληνες στη Γερμανία. Και εν τέλει κατοικούν και οι δύο στο ίδιο οικοδόμημα. Αν καταρρεύσει θα πέσουν όλοι», τονίζει.Ο Ντελπλά, μέλος του Συμβουλίου Οικονομικών Αναλύσεων της γαλλικής κυβέρνησης και οικονομικός σύμβουλος της τράπεζας ΒΝΡ Paribas, υποστηρίζει ότι η Γερμανία
θα έπρεπε να θυμηθεί ότι μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο χρωστούσε 16 φορές το ΑΕΠ της το οποίο κανείς δεν της ζήτησε έκτοτε. Όμως σε αντάλλαγμα η υπόλοιπη
Ευρώπη της ζητά πολιτική και οικονομική αλληλεγγύη.
«Σε αυτό το πλαίσιο η Γερμανία, όπως και ολόκληρη η Ευρώπη, οφείλει σήμερα να σώσει την Ελλάδα». Η Ευρώπη θα έπρεπε να απορροφήσει ολόκληρο το χρέος της
Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας χρηματοδοτώντας αυτές τις χώρες με επιτόκιο 3%-4% για 10-20 χρόνια. Σε αντάλλαγμα αυτές οι χώρες οφείλουν να
συνεχίσουν τις αναγκαίες δημοσιονομικές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, συμπληρώνει ο Ντελπλά.
Ιδιαίτερα για την Ελλάδα ο Γάλλος οικονομολόγος εκτιμά ότι θα μπορούσε μέσα στην επόμενη 15ετία να μειώσει το χρέος της κάτω από το 60% «αξιοποιώντας την
πλούσια αρχαιολογική κληρονομιά και τα νησιά της που καθιστούν τη χώρα θαυμάσιο προορισμό για ολόκληρη την Ευρώπη».
Ο ίδιος απορρίπτει την ιδέα της αναδιάρθρωσης του χρέους ως «αυτοκαταστροφική» για την Ελλάδα, ενώ θεωρεί ότι η «διχοτόμηση» της ευρωζώνης σε ένα «σκληρό
πυρήνα» και μια «περιφέρεια» θα κατέστρεφε τις οικονομίες της «δεύτερης ταχύτητας».
City Press -

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΡΕΟΣ : ΔΡΑΧΜΗ Η ΕΥΡΩ ?

Τι θα γίνει με την επιστροφή στη δραχμή;
Προφανώς θα πέσει ο ουρανός να μας πλακώσει. Η Ελλάδα θα γίνει Αλβανία του Εμβέρ Χότζα ή Βόρεια Κορέα του Κιμ Ιλ Σουνγκ. Ακριβώς δηλαδή όπως ήταν πριν μπει στο ευρώ. Διότι, αν δεν με γελά η μνήμη μου, η Ελλάδα δεν δημιουργήθηκε την ημέρα ένταξης στο ευρώ. Ήξερε να πορεύεται και πριν έρθει το παντοδύναμο ευρώ. Είχε διεθνείς σχέσεις και πριν το ευρώ και μάλιστα καλύτερες, με περισσότερες χώρες και πιο προσοδοφόρες. Και παρά το γεγονός ότι το εθνικό νόμισμα, δηλαδή τη δραχμή, την μεταχειρίζονταν οι κυβερνήσεις με κύριο σκοπό να διευκολυνθεί η κερδοσκοπία και να αυξηθεί η λεγόμενη ανταγωνιστικότητα με διαρκείς υποτιμήσεις, είχε ορισμένα τρελά αποτελέσματα:
• Τα εξωτερικά ελλείμματα της χώρας ποτέ δεν έφτασαν στα ύψη που βρέθηκαν επί ευρώ. Μάλλον ήταν αδιάφορο σ’ όλους όσοι εμπορεύονταν με την χώρα η κατάσταση της δραχμούλας.

• Παρά τον πληθωρισμό και τις διαρκείς υποτιμήσεις οι εξωτερικοί όροι εμπορίου της χώρας ήταν πολύ καλύτεροι απ’ ότι την δεκαετία του ευρώ. Το ίδιο και η εσωτερική αγοραστική δύναμη της οικονομίας.
• Χάρις στη δραχμούλα το χρέος ήταν απολύτως διαχειρίσιμο και παρά την εκτίναξή του επί Μητσοτάκη και Σημίτη δεν μας οδήγησε σε χρεοκοπία. Κι ούτε θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε στη σημερινή χρεοκοπία, όσο διατηρούσαμε τη δραχμή.
Αυτά είναι γεγονότα. Αν θέλει κανείς να τα αγνοεί, πρόβλημά του. Να θυμίσουμε μόνο ότι από την υποτίμηση της δραχμής έναντι του δολαρίου επί Μαρκεζίνη (1954), το εθνικό νόμισμα έχασε 10 φορές την αξία του έως ότου μπήκαμε στο ευρώ. Καταστράφηκε η οικονομία; Μήπως χρεοκόπησε και δεν το γνωρίζουμε; Χάθηκαν οι καταθέσεις; Εξαφανίστηκε το νόμισμα; Κατέρρευσαν οι εξωτερικές οικονομικές δοσοληψίες; Τίποτε απ’ όλα αυτά. Γιατί άραγε;
Επιπλέον, μήπως χρεοκόπησε ποτέ η Ελλάδα λόγω εθνικού νομίσματος; Ποτέ! Το 1893 η Ελλάδα χρεοκόπησε λόγω υπερδανεισμού σε χρυσό φράγκο, λόγω της ένταξης στην Λατινική Ένωση, η οποία διαφημίστηκε και τότε ως ιδανική για φτηνά δάνεια προς το δημόσιο. Το 1932 η Ελλάδα χρεοκόπησε λόγω χρυσής δραχμής και υπερδανεισμού σε χρυσές λίρες, μιας και τότε ανήκε στην νομισματική ένωση της χρυσής λίρας στερλίνας.
Όμως, τίποτε απ’ όλα αυτά δεν παίζει κανένα ρόλο, διότι πολύ απλά δεν υπάρχουν καν στις οικονομικές σπουδές της χώρας, μιας και όλοι αυτοί οι καθηγηταράδες των οικονομικών σχολών που περιδιαβαίνουν τα μέσα μαζικής προπαγάνδας για να διαρρήξουν τα ιμάτιά τους με την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, είναι παντελώς αγράμματοι ως προς τα οικονομικά. Το μόνο που ξέρουν είναι μόνο εφαρμογές ποσοτικών μεθόδων σε Business και Finance. Για να αποβλακωθεί ο κόσμος, οι οικονομικές σπουδές έχασαν κάθε έννοια κλασσικής οικονομικής παιδείας που κάποτε αποτελούσε τον ακρογωνιαίο λίθο της οικονομικής επιστήμης. Η πνευματική καταστολή στην οποία υποβάλουν τους σπουδαστές της οικονομίας τα προγράμματα σπουδών, τους κάνει να χάνουν κάθε έννοια αιρετικής σκέψης, μετατρέποντας τους σε αυτόματα μιας οικονομικής θεολογίας όπου τον μόνο που υπάρχει είναι να το κυνήγι του εύκολου χρήματος. Κάποτε η οικονομική θεωρία είχε ονομαστεί από τον Άγγλο φιλόσοφο Κάρλαϊλ, dismal science, επιστήμη του ζόφου, γιατί με μεγάλη ευκολία μπορούσε να δικαιολογήσει κάθε απάνθρωπη και αντικοινωνική πρακτική στην κοινωνία. Σήμερα ο αμερικανός Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ, γιος του Τζον Κένεθ, είπε πολύ εύστοχα ότι η οικονομολογία έχει καταντήσει στις μέρες μας σε επάγγελμα και μάλιστα ατιμασμένο. Έχει χάσει όλα τα επιστημονικά της στοιχεία και πρέπει να υπαχθεί υπό την εποπτεία της εγκληματολογίας. Ίσως μάλιστα η οικονομική θεωρία να πρέπει να μετονομαστεί σε οικονομική εγκληματολογία.
Δεν θα αναφερθώ στο περίεργο γεγονός ότι οικονομικοί αναλυτές σαν τον Νουριέλ Ρουμπίνι, τον νομπελίστα Πολ Κρούγκμαν και γενικά το σύνολο της παγκόσμιας οικονομικής κοινότητας, με εξαίρεση τους παρατρεχάμενους των ευρωπαϊκών τραπεζών και τους τροφίμους των ευρωπαϊκών κονδυλίων, επαναλαμβάνουν αυτό που κάποτε ήταν αυτονόητο στα δημόσια οικονομικά: σε περίπτωση κρίσης υπερχρέωσης, διαγράφεις το μεγαλύτερο μέρος έστω του δημόσιου χρέους και επιβάλεις εθνικό νόμισμα. Δεν πρόκειται να αναφερθώ γιατί όλοι αυτοί, ολόκληρη η ιστορία της δημόσιας οικονομικής, έχει γραφτεί από «γραφικούς» και «ασήμαντους» που μπροστά στους σημερινούς Στουρνάρες, Χαρδούβελους, Μπαρουφάκηδες και λοιπούς θιασώτες του «ισχυρού νομίσματος» σε δεξιά και αριστερά δεν πιάνουν μπάζα.
Εντελώς τυχαία μόνο, θα άξιζε τον κόπο να αναφέρω ότι ο Τζον Μέϊναρτ Κέϊνς, που παπαγαλίζουν ορισμένοι σύγχρονοι idiotus ignoramus με πανεπιστημιακού τίτλους, όταν βρέθηκε σε μια ανάλογη παγκόσμια κρίση χρέους, τι πρότεινε; Όταν μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, όλα τα εμπόλεμα κράτη βρέθηκαν καταχρεωμένα κυρίως προς την μόνη χώρα πιστωτή που είχε απομείνει, τις ΗΠΑ, ο Κέϊνς ξάφνιασε το αστικό κατεστημένο με δυο καίριες προτάσεις: Αφενός, ισχυρίστηκε ότι τα χρέη είναι αδύνατο να εξυπηρετηθούν και προκειμένου να επιβάλλουν οι εξεγερμένοι λαοί τη διαγραφή τους, θα έπρεπε να πειστούν οι ΗΠΑ να προβούν αυτές σε διαγραφή των χρεωστικών της απαιτήσεων. Αφετέρου, να καταργηθεί ο χρυσός κανόνας, οι σταθερές ισοτιμίες και το ιδιωτικά εκδιδόμενο χρήμα και οι οικονομίες να μεταβούν τάχιστα σε εθνικό νόμισμα που εκδίδει το οικείο κράτος με βάση τις ανάγκες του.
Όταν τόλμησε να τα προτείνει για πρώτη φορά το 1920, αντιμετωπίστηκε ως «γραφικός» και ανόητος. Μα είναι δυνατόν να λειτουργήσει η οικονομία χωρίς σταθερό νόμισμα με παγκόσμιο αντίκρισμα; Θα εξαφανιστεί το διεθνές εμπόριο. Θα χαθούν οι αποταμιεύσεις και κανείς δεν θα θέλει να συναλλάσσεται με ένα πληθωριστικό εθνικό νόμισμα, το οποίο το μόνο που θα κάνει είναι να υποτιμάται διαρκώς. Αυτά κι άλλα πολλά, σαν σήμερα, επικαλούνταν όσοι θεωρούσαν τον Κέϊνς τρελό, γραφικό και ανόητο που προτείνει τέτοια πράγματα.
Βέβαια ο Κέϊνς πίστευε ότι μπορεί να πείσει τις κυβερνήσεις και κυρίως τις ΗΠΑ να το κάνουν από μόνες τους, πριν προλάβουν να το επιβάλουν οι λαοί. Όπως κάποιοι σήμερα πώς μπορούν να πείσουν την ΕΕ και την ΕΚΤ να ασκήσει άλλη πολιτική από αυτή που ασκεί και να κρατήσει άλλη στάση από αυτήν που κρατά.
Το κλου της ιστορίας είναι ότι η κρίση του 1929 έφερε όλα αυτά που οι πολέμιοι του Κέϊνς χρέωναν ως δήθεν αναπόφευκτες συνέπειες των προτάσεων για διαγραφή του χρέους και αποκατάσταση του εθνικού νομίσματος. Οι λαοί εξεγέρθηκαν τελικά και οι ίδιοι που δεν ήθελαν με τίποτε να δουν να χάνονται τα χρηματιστικά κέρδη τους, έφεραν τον φασισμό και τον ναζισμό οδηγώντας τον κόσμο στο ολοκαύτωμα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.
Το ίδιο θα συμβεί και σήμερα, αν αφήσουμε τις ίδιες δυνάμεις της ανοιχτής δικτατορίας του χρηματιστικού κεφαλαίου να επιμείνουν στην εξυπηρέτηση του χρέους και στην κατοχύρωση του «ισχυρού ευρώ».
Όπως και να έχει, η πρόταση για επιστροφή σε εθνικό νόμισμα έχει να κάνει με δυο άμεσες συνθήκες: Την μη αναγνώριση και διαγραφή του χρέους, αφενός και αφετέρου, την επαναφορά ενός εθνικού νομίσματος σε ριζικά διαφορετική λογική από αυτήν που υπήρχε την εποχή της παλιάς δραχμής.
Τι θα συμβεί; Καταρχάς δεν θα το κρατήσουμε κρυφό. Δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο και ούτε χρειάζεται να γίνει. Η γνώση, η εγρήγορση και η συμμετοχή του λαού είναι βασικό στοιχείο μιας τέτοιας δραστικής αλλαγής. Επίσης η υιοθέτηση του νέου εθνικού νομίσματος δεν γίνεται μέσα σ’ ένα σαββατοκύριακο. Χρειάζονται έξη με οχτώ μήνες προετοιμασία. Το μεσοδιάστημα αυτό για να κρατηθεί η νομισματική κυκλοφορία στο ελάχιστο δυνατό θα πρέπει άμεσα να γίνουν τα εξής:
 Να εθνικοποιηθεί η Τράπεζα της Ελλάδας και να απαιτηθεί ο επαναπατρισμός του νομισματικού χρυσού της χώρας.
 Να εθνικοποιηθούν οι μεγαλύτερες ιδιωτικές τράπεζες που έτσι ή αλλιώς επιδοτούνται αδρά σήμερα από το δημόσιο. Η εξυπηρέτηση όλων των δανείων παγώνει και διαγράφονται υποχρεώσεις και οφειλές προς το εξωτερικό.
 Να δεσμευτούν τα ρευστά διαθέσιμα και ο χρυσός που υπάρχουν στους επιχειρηματικούς ομίλους, αλλά και σε ιδιωτικά χέρια. Αυτό θα γίνει με την εγκατάσταση επιτροπών ελέγχου στους επιχειρηματικού ομίλους με μικτή σύνθεση κράτους-εργαζομένων.
 Να καταργηθούν όλες οι επιχειρηματικές μορφές ευκαιρίας (υπεράκτιες, χαρτοφυλακίου, κοκ) και να δεσμευτούν από το δημόσιο το σύνολο της κινητής και ακίνητης περιουσίας που διαθέτουν στην ελληνική επικράτεια.
 Να απαγορευτεί η εξαγωγή κεφαλαίου μέχρι νεωτέρας και να επιβληθεί έκτακτη εισφορά επί του κεφαλαίου (capital levy) με καταβολή εντός δυο μηνών από όλες τις μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις και ιδίως τις πολυεθνικές.
 Να αποτραπεί το δόλιο κλείσιμο επιχειρήσεων με επιβολή ειδικών απαγορευτικών προστίμων και δήμευση περιουσιακών στοιχείων.
 Να περιοριστεί δραστικά το σκουπιδαριό που εισάγεται στην χώρα από τις πολυεθνικές και να επιβληθεί υψηλός δασμός εισαγωγής σε πολυτελή είδη και προϊόντα.
 Να συναφθούν ειδικές προγραμματικές συμφωνίες διακρατικής συνεργασίας για όσα εισαγόμενα αγαθά είναι απαραίτητα για την οικονομία και την εσωτερική κατανάλωση (καύσιμα, πρώτες ύλες, τρόφιμα, φάρμακα, κοκ)
 Να αξιοποιηθεί η δυνατότητα παραγωγής μεταποιημένου χρυσού 9 τόνων ετήσια, αφού εθνικοποιηθούν τα ορυχεία, με την έκδοση από την κεντρική τράπεζα ειδικών ομολόγων χρυσού για την εισροή συναλλάγματος.
 Να εθνικοποιηθεί ο ορυκτός πλούτος της χώρας (νικέλιο, βωξίτης, λιγνίτης, κοκ) και να αξιοποιηθεί για συμφωνίες με το εξωτερικό για την παραγωγική τους αξιοποίηση και την άμεση εισροή συναλλάγματος.
 Να ανοίξουν άτοκοι αλληλόχρεοι λογαριασμοί με τις εξαγωγικές επιχειρήσεις, οι οποίες κι αυτές θα τεθούν υπό άμεσο κρατικό και εργατικό έλεγχο.

Μέτρα σαν κι αυτά έχουν σαν σκοπό να διαφυλάξουν την νομισματική κυκλοφορία για το μεσοδιάστημα που χρειάζεται έως ότου είμαστε έτοιμη να εισάγουμε το εθνικό νόμισμα. Από την στιγμή που το εθνικό νομισματοκοπείο θα αντικαταστήσει το ευρώ σαν εσωτερικό νόμισμα, θα γίνει δυνατή η εφαρμογή ορισμένων άμεσων πολιτικών:
1. Αποκατάσταση της νομισματικής «μαύρης τρύπας» που έχει δημιουργήσει το ευρώ και ανέρχεται περίπου στα 30 δις ευρώ ετήσια.
2. Δραστική αύξηση λαϊκών εισοδημάτων και εργατικών αμοιβών με σκοπό την αντίστοιχη άνοδο του τζίρου της αγοράς και την δημιουργία ροπής προς αποταμίευση.
3. Εγγύηση και σταδιακή αποκατάσταση των λαϊκών καταθέσεων στις τράπεζες που σήμερα είναι μόνο μια λογιστική εγγραφή χωρίς αντίκρισμα.
4. Διαγραφή όλων των ιδιωτικών χρεών (νοικοκυριών και μικρομεσαίων) που δεν μπορούν να αποπληρωθούν και θεσμοθέτηση πλαφόν στην πληρωμή των υπολοίπων στο 25% επί του αρχικού κεφαλαίου.
5. Ανεξάρτητη χρηματοδότηση μιας αυτοδύναμης ανάπτυξης της παραγωγής (κυρίως και με προτεραιότητα της πρωτογενούς, αγροτικής, παραγωγής) στην βάση των πιο άμεσων ζωτικών αναγκών του πληθυσμού, της οικονομίας και των διεθνών σχέσεων της χώρας.
6. Επιβολή καθεστώτος ελέγχου της κίνησης (εισαγωγής-εξαγωγής) του κεφαλαίου, καθώς και του εξωτερικού εμπορίου ώστε να περιοριστεί δραστικά το καθεστώς ασυδοσίας που υπάρχει σ’ αυτούς τους τομείς.
Οι πολιτικές αυτές εξασφαλίζουν ότι η έκδοση εθνικού νομίσματος και πρόσθετη κυκλοφορία νομίσματος δεν θα λειτουργήσουν πληθωριστικά. Επιπλέον η υποστήριξη του νομίσματος με τέτοιες πολιτικές, αλλά και το γεγονός ότι δεν πρόκειται να το μετατρέψουμε σε αντικείμενο κερδοσκοπίας της διεθνούς αγοράς νομισμάτων, θα επιτρέψουν στο νόμισμα να είναι σταθερό και να απηχεί τις πραγματικές ανάγκες της ελληνικής οικονομίας.
Τέλος, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι στα πλαίσια μια τέτοιας πολιτικής δεν είναι αναγκαία η πολιτική των διαρκών υποτιμήσεων, ούτε το νόμισμα θα δεχτεί τρομαχτικές υποτιμητικές πιέσεις. Άλλωστε η αξία ενός νομίσματος το οποίο δεν παίζει στις διεθνείς αγορές νομισμάτων, καθορίζεται από την δυναμική της εσωτερικής παραγωγής και την έκταση των διεθνών οικονομικών δεσμών και σχέσεων, που σήμερα είναι σε τραγικό επίπεδο. Η διαδικασία αυτή εξασφαλίζει μια ομαλή μετάβαση από το ευρώ στο νέο εθνικό νόμισμα, χωρίς βίαια τραντάγματα και σε αντιστοιχία με τις ανάγκες των εσωτερικών συναλλαγών.
Από κει και πέρα ο δρόμος είναι ανοιχτός για ένα ευρύτατο σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας και πλήρους απασχόλησης. Θα έχουμε επιτέλους τα χρηματοδοτικά μέσα, αλλά και τα μακροοικονομικά εργαλεία για να το κάνουμε πράξη.

Δημήτρης Καζάκης

ΣΟΚ!!!Αντί να πληρώνουν οι Τράπεζες το κράτος ,αποφάσισαν μονομερώς ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ και το ανέχεται αυτό το δημόσιο!!!

ΣΟΚ!!!Αντί να πληρώνουν οι Τραπεζες το κράτος ,αποφάσισαν μονομερώς ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ και το ανέχεται αυτό το δημόσιο!!!Οι Τράπεζες όμως συνεχίζουν να βγάζουν σε πλειστηριασμό τα ακίνητα των ιδωτών δανειοληπτών που δεν μπορούν να πληρώσουν τις δόσεις τους και καμμιά δεν δέχεται κανένα συμβιβασμό.ΕΦΤΑΣΕ Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΟΡΓΙΣΜΕΝΟΙ ΜΕ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΟΣΟ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΕΣ ΚΥΒΕΡΝΉΣΕΙΣ ΠΑΣΟΚ Ή ΝΔ.
Όταν ένα κράτος σταματά να πληρώνει τα χρέη του στις τράπεζες λέμε ότι προχώρησε σε στάση πληρωμών. Και βρίσκεται αντιμέτωπο με την μήνι των αγορών, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για το ίδιο το κράτος, τους πολίτες και τις επιχειρήσεις. Όταν οι... φτωχές τράπεζες της Ελλάδας αποφασίζουν η μία μετά την άλλη να πουν στο κράτος: «Δεν πληρώνω!», αυτό απλώς ονομάζεται... «ερμηνεία» (βλ. «παράθυρο») του νόμου!

Όταν το φθινόπωρο του 2008, ο Γιώργος Αλογοσκούφης περνούσε από τη Βουλή το νόμο 3723, με τον οποίο δόθηκαν συνολικά ενισχύσεις κεφαλαίων και ρευστότητας 28 δισ. ευρώ στις ελληνικές τράπεζες, ο τότε υπουργός Οικονομικών διαβεβαίωνε με κάθε κατηγορηματικότητα ότι οι ενισχύσεις αυτές δεν θα ήταν... "money for nothing". Ότι, δηλαδή, οι τράπεζες θα πλήρωναν σημαντικά ποσά στο Δημόσιο για τις ενισχύσεις που τους πρόσφερε.
Μάλιστα, στο σχετικό νόμο τα ποσά που θα πλήρωναν οι τράπεζες ειδικά για τις κεφαλαιακές ενισχύσεις, που θα μπορούσαν να φθάσουν μέχρι και τα 5 δισ. ευρώ, δεν ονομάσθηκαν «μερίσματα» ή «τόκοι». Ο νομοθέτης τα βάφτισε μεγαλοπρεπώς «σταθερή απόδοση», για να ξεκαθαρίσει άπαξ δια παντός ότι βρέξει ή χιονίσει οι τράπεζες θα πλήρωναν μια απόδοση 10% για τα κεφάλαια που θα έπαιρναν.

Τελικά, όμως, οι αποδόσεις αυτές αποδεικνύεται ότι δεν ήταν ούτε «σταθερές», ούτε «αποδόσεις», παρότι οι τράπεζες έλαβαν τα... δέοντα, όπως φαίνεται στον ακόλουθο πίνακα που περιλαμβάνεται στον προϋπολογισμό του 2011 (ποσά σε ευρώ):

Τράπεζα Πειραιώς 370.000.000

Attica Bank 100.200.000

ATE 675.000.000

Alpha Bank 940.000.000

Proton Bank 80.000.000

Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο 224.960.000

EFG Eurobank 950.125.000

ETE 350.000.000

FBB 50.000.000

Πανελλήνια Τράπεζα 28.300.000

Σύνολο 3.768.585.000
Αν όλα πήγαιναν όπως είχε προβλέψει ο νομοθέτης, το Δημόσιο θα είχε φέτος λαμβάνειν 376,8 εκατ. ευρώ. Πλην όμως, οι τραπεζίτες, μέσα στη φτώχεια και τη δυσπραγία που τους έχει ρίξει η κρίση, αλλιώς αποφάσισαν:

- Η Εθνική Τράπεζα αποφάσισε να ζητήσει από τους μετόχους της να εγκρίνουν τη μη καταβολή «μερίσματος» ( πού πήγε, άραγε, η «σταθερή απόδοση»;) στο Δημόσιο. Επικαλέσθηκε για αυτή την πρόταση προς τους μετόχους τις διατάξεις του νόμου 2190 περί Α.Ε., ο οποίος δεν είναι καθόλου σαφές ότι έχει ισχύ στην προκειμένη περίπτωση, αφού δεν πρόκειται για «μέρισμα» ή για «πληρωμή τόκων» στους μετόχους ή δανειστές, αλλά για πληρωμή «σταθερής απόδοσης» στο Δημόσιο, η οποία επιβλήθηκε με ειδικό νόμο. Σύμφωνα με τις διατάξεις που επικαλείται η Εθνική, όταν μια εταιρεία δεν έχει επαρκή αποθεματικά προς διανομή δεν μπορεί να μοιράσει μερίσματα. Και επειδή η τράπεζα εμφάνισε ζημιές το 2010 από τη δραστηριότητά της στην Ελλάδα, δηλώνει ουσιαστικά και στο Δημόσιο... ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος.

- Την ίδια ερμηνεία του νόμου 3723/20008, τον οποίο «καπελώνουν» με τις διατάξεις του νόμου 2190, αξιοποιούν και άλλες τράπεζες για να πουν στο Δημόσιο «Δεν πληρώνω!»: πρόκειται για την Τράπεζα Πειραιώς και την Αγροτική, που εμφάνισαν επίσης ζημιές και επικαλούνται την έλλειψη επαρκών αποθεματικών για να πληρώσουν τη «σταθερή απόδοση».

- Η Alpha και η Eurobank, που έχουν πάρει και τις μεγαλύτερες ενισχύσεις κεφαλαίου, επικρίνουν έμμεσα τους... κακοπληρωτές. Όπως δήλωσαν εκπρόσωποί τους (στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, σχετικό ρεπορτάζ εδώ: http://www.enet.gr/?i=news.el.oikonomia&id=283700), οι δύο κορυφαίες ιδιωτικές τράπεζες «θεωρούν ότι ο νόμος είναι ξεκάθαρος και δεν επιδέχεται ερμηνείες είτε υπάρχουν τα κέρδη σε επίπεδο μητρικής είτε όχι».
Μπορεί κανείς να πάρει... τοις μετρητοίς αυτές τις διαβεβαιώσεις; Φαίνεται πως όχι! Αποκαλύπτεται σήμερα, για παράδειγμα, ότι η Eurobank ακολουθεί μια αρκετά έξυπνη, δική της ερμηνεία του ν. 3723/2008 και ουσιαστικά αποφεύγει και αυτή να πληρώσει το Δημόσιο!

Στις οικονομικές καταστάσεις α' τριμήνου 2011 της Eurobank, ο προσεκτικός αναγνώστης διαβάζει ότι η τράπεζα θεωρεί τη σταθερή απόδοση προς το Δημόσιο όχι ως μια μορφή μερίσματος, αλλά σαν μια πληρωμή τόκων, που ενσωματώνεται στο κόστος λειτουργίας της τράπεζας και φορολογικά αποτελεί εκπιπτόμενη δαπάνη! Τι σημαίνει αυτό; Ότι η Eurobank πληρώνει το Δημόσιο, αλλά παίρνει τα... λεφτά της πίσω μέσω της φορολογικής οδού, αφαιρώντας τα ποσά από το εισόδημα που δηλώνει στην εφορία!

Αναφέρεται, ειδικότερα, στις οικονομικές καταστάσεις της Eurobank ότι: «Την 12 Ιανουαρίου 2009, η Έκτακτη Γενική Συνέλευση των μετόχων ενέκρινε την έκδοση 345.500.000 προνομιούχων μετοχών χωρίς δικαίωμα ψήφου, μη διαπραγματεύσιμων, μη μεταβιβάσιμων, μη σωρευτικής σταθερής απόδοσης 10% φορολογικά εκπιπτόμενης, με ονομαστική αξία € 2,75 έκαστη, σύμφωνα με το Νόμο 3723/2008 «Πρόγραμμα Ενίσχυσης της Ρευστότητας της Ελληνικής Οικονομίας», οι οποίες καλύπτονται από το Ελληνικό Δημόσιο με ομόλογα ίσης αξίας. Η έκδοση ανέρχεται σε € 940 εκατ., μετά από έξοδα, και ολοκληρώθηκε την 21 Μαΐου 2009. Σύμφωνα με το τρέχον νομικό και εποπτικό πλαίσιο, οι εκδοθείσες μετοχές περιλαμβάνονται για εποπτικούς σκοπούς στα Tier I κεφάλαια».

Το χειρότερο συμπέρασμα που προκύπτει από τα παραπάνω δεν είναι μόνο ότι οι τραπεζίτες δίνουν «μάχη» για να γλιτώσουν και το τελευταίο ευρώ που θα έπρεπε να αποδώσουν στο Δημόσιο, με αποτέλεσμα αυτά τα χαμένα έσοδα να αναπληρώνονται με φόρους που πέφτουν στις κεφαλές όλων μας. Αλλά ότι το υπουργείο Οικονομικών, που εκδίδει χιλιάδες εγκυκλίους κάθε χρόνο για να ερμηνεύσει τους φορολογικούς νόμους, έχει επιτρέψει στις τράπεζες να εκμεταλλεύονται κατά το δοκούν τις ασάφειες του νόμου Αλογοσκούφη, πολλές από τις οποίες είχαν ήδη επισημανθεί από το Επιστημονικό Συμβούλιο της Βουλής, όταν είχε συζητηθεί το σχετικό νομοσχέδιο στην Εθνική Αντιπροσωπεία.

«Κερασάκι στην τούρτα» είναι ότι το υπουργείο επιτρέπει στις τράπεζες να υιοθετούν δύο εκ διαμέτρου αντίθετες ερμηνείες για τον ίδιο νόμο: οι μεν (Εθνική κ.α.) να θεωρούν τη «σταθερή απόδοση» μέρισμα και να μην την πληρώνουν, η δε Eurobank να τη θεωρεί στοιχείο του κόστους παροχής των υπηρεσιών της και να εξασφαλίζει έκπτωση από την εφορία. Νόμος, τελικά, φαίνεται ότι είναι ό,τι εξυπηρετεί κάθε φορά τους τραπεζίτες!
Πηγη: Badmoney.gr

Πώς θα σώσετε το σπίτι σας απο χρέη σε Τράπεζες: Πως από άκυρες συμβάσεις οι τράπεζες «χάνουν» τα λεφτά τους…

Τράπεζες: Πως από άκυρες συμβάσεις οι τράπεζες «χάνουν» τα λεφτά τους…
Γενικά, να έχετε εμπιστοσύνη στην Ελληνική Δικαιοσύνη. Υπάρχουν δικαστές εις τας Αθήνας…
Ήταν μια φορά μια οικογένεια που χρωστούσε σε μια τράπεζα 15.000 ευρώ από δυο κάρτες. Η οικογένεια δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα, οπότε έπαυσε να πληρώνει την τράπεζα. Το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο της οικογένειας είναι ένα διαμερισματακι, που το είχε αγοράσει με στεγαστικό που το πληρώνει κάθε μήνα, για είκοσι ολάκερα χρόνια. Η τράπεζα έβαλε εισπράκτορες που τρομοκρατούσαν την οικογένεια, ότι αν λέει δεν πλήρωναν, η τράπεζα θα έβγαζε διαταγή πληρωμής και θα τους έπαιρνε το σπίτι… Τελικά η τράπεζα κατήγγειλε τις συμβάσεις πιστωτικών καρτών και έβγαλε στην οικογένεια διαταγή πληρωμής…

Η οικογένεια θα έχανε το σπίτι της, αν άφηνε να περάσει άπρακτη η προθεσμία των 15 ημερών, εντος της οποίας έπρεπε να ασκήσει ανακοπή κατά της τράπεζας (η προθεσμία ξεκινά από την ημέρα που ο δικαστικός επιμελητής σου παραδίδει ή σου θυροκολλεί τη διαταγή πληρωμής της τράπεζας). Το σπίτι της οικογένειας θα έβγαινε στο σφυρί, αμέσως μόλις έπαυε να ισχύει το μέτρο που αναστέλλει τους πλειστηριασμούς για έξι μήνες. Η οικογένεια πήγε αμέσως σε δικηγόρο.
Ασκήθηκε εμπρόθεσμα μια τέτοια ανακοπή. Η ανακοπή αυτή θα δικαστεί σε πρώτο βαθμό το χειμώνα του 2012, ενώ απόφαση θα εκδοθεί από το εφετείο, -στην καλύτερη περίπτωση- το 2015 και χωρίς να υπολογίζονται τυχόν αναβολές από απεργίες δικαστικών υπαλλήλων, αποχές δικηγόρων, πολλά «νούμερα» προς εκδίκαση κλπ. Να σημειωθεί εδώ ότι έφεση θα γίνει είτε από την οικογένεια αν χάσει τη δίκη της ανακοπής, είτε από την τράπεζα αν κερδίσει η οικογένεια.

Μέχρι τότε όμως, η άσκηση της ανακοπής ΔΕΝ αναστέλλει την κατάσχεση και τον πλειστηριασμό. Οπότε έπρεπε η οικογένεια να κάνει και ασφαλιστικά μέτρα. Με μια παρόμοια αίτηση ασφαλιστικών μέτρων η οικογένεια ζήτησε από το δικαστήριο που δίκασε τα ασφαλιστικά, να μην βγάλει η τράπεζα το σπίτι στο σφυρί, μέχρις ότου εκδοθεί απόφαση επί της ανακοπής που άσκησε κατά της τράπεζας (απόφαση που όπως είπαμε θα εκδοθεί από το εφετείο περί το 2015).
Γίνεται λοιπόν αντιληπτό, ότι αυτή η δίκη (ασφαλιστικά), είναι η σημαντικότερη δίκη. Αν ο δανειολήπτης κερδίσει παίρνει βαθιά ανάσα αφού η τράπεζα δεν μπορεί να του πειράξει το σπίτι μέχρι το 2015. Και μάλιστα ανεξάρτητα από το γεγονός ότι μέχρι τότε δεν πληρώνει στην τράπεζα τις δόσεις των καρτών…

Στην προκείμενη περίπτωση, το δικαστήριο που δίκασε τα ασφαλιστικά, πιθανολόγησε ότι στη δίκη της ανακοπής θα κερδίσει η οικογένεια… Πιθανολόγησε δηλαδή ότι οι λόγοι που αναγράφονται στην ανακοπή που έκανε η οικογένεια είναι βάσιμοι. Για το λόγο αυτό απαγόρευσε στην τράπεζα να βγάλει το σπίτι της οικογένειας στον πλειστηριασμό, μέχρις ότου το εφετείο δικάσει την ανακοπή που η οικογένεια άσκησε εναντίον της τράπεζας.
Με την απόφασή του, το δικαστήριο που δίκασε την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων της οικογένειας, πιθανολόγησε ότι καθόλη τη διάρκεια ισχύος της σύμβασης, η τράπεζα υπολόγιζε τα επιτόκια πολύ πάνω από το νόμιμο όριο (εξωτραπεζικά επιτόκια)…Πιθανολόγησε ειδικότερα, ότι ενώ από την αρχή της ισχύος των δυο συμβάσεων πιστωτικών καρτών το εξωτραπεζικό επιτόκιο ανέρχονταν στο 8%, η τράπεζα υπολόγιζε τους τόκους με επιτόκιο σχεδόν διπλάσιο του παραπάνω εξωτραπεζικού επιτοκίου στο οποίο προσέθετε ποσοστό 0,60% για την εισφορά του ν. 128/1975, δηλαδή το υπολόγιζε με 16,50% πλέον 0,60% = 17, 1%.
Δες ολόκληρη την απόφαση εδώ.
Προς θεού λοιπόν, μην αφήνετε άπρακτη την προθεσμία των 15 ημερών που ξεκινά από την ημέρα που ο δικαστικός επιμελητής σας παραδίδει ή σας θυροκολλεί τη διαταγή πληρωμής της τράπεζας. Η τράπεζα περιμένει πως και πως (στην κυριολεξία πάνω από το ημερολόγιο!) μέχρι να χάσετε αυτή την τόσο σημαντική προθεσμία. Μετά τα πράγματα στενεύουν πολύ για το δανειολήπτη. Μόλις χάσετε την προθεσμία της λύνονται τα χέρια. Μπορεί να σας πάρει το σπίτι ή να τιτλοποιησει και πουλήσει την απαίτηση που έχει από εσάς σε ξένες τράπεζες, οι οποίες καταλαβαίνετε, ότι δεν πρόκειται να σας λυπηθούν… Μην σας αποκοιμίζει το μέτρο της αναστολής των πλειστηριασμών για έξι μήνες. Μόλις παύσει η ισχύς του μέτρου, η τράπεζα θα είναι ελεύθερη να προχωρήσει σε πλειστηριασμούς… Η τράπεζα γνωρίζει ότι οι συμβάσεις δανείων και καρτών που συνάπτει με τους καταναλωτές, περιέχουν Όρους που έχουν από τα δικαστήρια κριθεί ως άκυροι. Ξέρει λοιπόν, ότι αρκεί μια καλή ανακοπή για να «χάσει» τα λεφτά της. Και περιμένει πως και πώς να χάσεις την προθεσμία της ανακοπής…

Για να κατανοήσεις καλύτερα τα παραπάνω , διάβασε εδώ , εδώ , εδώ και εδώ.


πηγή: Θανάσης Αλαμπάσης

δανειο Ελλαδας απο τους προγονους του ΔΝΤ

"εθνικόν δάνειον δύο εκατομμυρίων χρυσών λιρών"

Στις 7 Φεβρουαρίου 1825 κι ενώ η επανάσταση βρισκόταν σε πολύ κρίσιμη καμπή, «συνωμολογήθη εν Λονδίνω, εθνικόν δάνειον δύο εκατομμυρίων χρυσών λιρών, δια την χρηματοδότησιν του αγώνος». Ρίξτε μια ματιά στην κατανομή αυτού του δανείου:
- Το δάνειο συμφωνείται στο 55% της ονομαστικής του αξίας, για να καλυφθούν οι επισφάλειες των Άγγλων πιστωτών, δηλαδή...
αυτομάτως τα 2.000.000 γίνονται 1.100.000 λίρες(!!!). Εμείς βέβαια πληρώναμε τόκους για 2.000.000.
Από τα 1.100.000 κρατούνται προκαταβολικά:
- Τόκοι δύο χρόνων 200.000 λίρες
- Μεσιτικά 68.000 λίρες
- Εξαγορά ομολογιών δανείου 212.000 λίρες
- Συμβολαιογραφικά 13.700 λίρες
- Έξοδα Ελλήνων (!) μεσαζόντων 15.487 λίρες.
Από τα εναπομείναντα, στέλνονται στις ΗΠΑ 156.000 λίρες για την κατασκευή δύο φρεγατών. Τελικά κατασκευάστηκε μόνο μία, που ήρθε στην Ελλάδα μετά το τέλος της επανάστασης και την έκαψε ο Ανδρέας Μιαούλης με τα ίδια του τα χέρια την 1η Αυγούστου 1831 στο λιμάνι τού Πόρου, όταν επαναστάτησε κατά του Καποδίστρια και τα στρατεύματα τού Κυβερνήτη έκαναν γιουρούσι για να καταλάβουν τον εξεγερμένο στόλο. (Δεν το ξέρατε ούτε αυτό, έτσι;)
Επίσης, 123.000 λίρες μένουν στην Αγγλία για την αγορά έξι πολεμικών πλοιαρίων. Πήραμε μόνο το «Καρτερία» μετά την επανάσταση. Συνεχίζουμε:
- Για μισθοδοσία φιλέλληνα(;) Κόχραν 37.000 λίρες
- Για αποπληρωμή πολεμοφοδίων 77.200 λίρες
- Διάφοροι λογαριασμοί (;;!!) 47.000 λίρες
Έτσι, από τα 2.000.000 χρυσές λίρες, έφθασαν τελικά στην Ελλάδα μόλις 190.000 λίρες. Αντί αυτά τα ελάχιστα που απόμειναν να πάνε στον αγώνα κατά των Τούρκων, κατασπαταλήθηκαν στον εμφύλιο που είχε ξεσπάσει ανάμεσα στους Μωραϊτες και τους Ρουμελιώτες. Οι καπεταναίοι στρατολογούσαν κόσμο για να χτυπήσουν τους εσωτερικούς εχθρούς και πληρωνόντουσαν από τα λεφτά του δανείου. Άλλο πλιάτσικο κι εκεί, πέραν του γεγονότος ότι Έλληνες σκότωναν Έλληνες. Ο Γκούρας για παράδειγμα, είχε ένα σώμα εκατόν πενήντα ενόπλων, αλλά έκανε ψεύτικους καταλόγους για πεντακόσιους και τσέπωνε την μισθοδοσία και τα τροφεία τους. Το ίδιο και οι αντίπαλοι του.
Όταν λοιπόν ο Καποδίστριας ανέλαβε Κυβερνήτης, έδωσε εντολή στον Πρόεδρο της επιτροπής οικονομικών Ανδρέα Κοντόσταυλο, να κάνει μια απογραφή (να και η πρώτη απογραφή στην ιστορία μας.) της περιουσίας του κράτους. Το κείμενο της επιτροπής ήταν λεπτομερέστατο και εξαιρετικά σύντομο. Περιείχε μία μόλις πρόταση:
«Κύριε Κυβερνήτα, εις το ταμείον του κράτους ευρέθη έν μόνο νόμισμα και αυτό κίβδηλον»."