ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ βήμα λόγου των πολιτών του ΔΗΜΟΥ ΛΟΚΡΩΝ και όλων των ΕΛΛΗΝΩΝ , με ειδήσεις τοπικές και υπερτοπικές.Όλοι οι Έλληνες μαζι πέρα απο κόμματα και παρατάξεις για την πρόοδο και την προκοπή της Ελλάδας ,γιατί η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες. . .
. . . .
. .Από την συντακτική ομάδα.
ΑΤΑΛΑΝΤΗ 07/07/2007
ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ στο blog των πολιτων του δημου ΛΟΚΡΩΝ , αφηστε την γνωμη σας το σχολιο σας, το άρθρο σας ελευθερα... αρκει μην υπαρχουν προσωπικες υβρεις, εξαλλου ο καθενας που γραφει ειναι και υπευθυνος για αυτα που γραφει...
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ με τα ΝΕΑ του δήμου ΛΟΚΡΩΝ , e-mail : alexiouargyris@hotmail.com , alexiou.argyris@gmail.com και ΔΗΜΟΣ ΛΟΚΡΩΝ : 2233022231,ΦΑΞ 2233022606 και τηλ. Δημάρχου :2233081015
ΔΗΜΟΣ ΛΟΚΡΩΝ Αταλάντη,Μαλεσίνα,Μαρτίνο,Λιβανάτες και οι κοινοτητες: Αρκιτσα,Τραγάνα,Έξαρχος,Καλαποδι,Λαρυμνα, Κυρτωνη,Θεολογος,Κυπαρισσι,Προσκυνας,Μεγαπλατανος,Γολεμι, Μαζι.
Δυσοίωνες είναι οι προβλέψεις που κάνει αναλυτής της Nomura τόσο για την ελληνική όσο και για την παγκόσμια οικονομία.
Το 2012 φαίνεται πως θα είναι χειρότερο για την οικονομία από το 2011 η ελληνική χρεοκοπία φαντάζει όλο και πιο κοντά ενώ σύμφωνα με τον οικονομικό αναλυτή της Nomura, Bob Janjuah, θα συνοδεύεται και από μια «γερή» αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Ο Janjuah επισημαίνει ότι βρισκόμαστε στην τρίτη φάση μίας παγκόσμιας bear market, η οποία μάλιστα πρόκειται να χειροτερεύσει ακόμη περισσότερο. Ειδικότερα ο οίκος εκτιμά ότι η Ελλάδα μέχρι τις αρχές του 2012 θα συνεχίσει να... διασώζεται, αλλά αμέσως μετά θα κηρύξει default, και η πρώτη αναδιάρθρωση χρέους στην ευρωζώνη θα ξεκινήσει.
Η έκπληξη από την ΕΕ Όπως πολύ χαρακτηριστικά σημειώνει ο αναλυτής, μέσα στους επόμενους 12 μήνες, η ευρωζώνη μπορεί να μας εκπλήξει θετικά με ένα ξεκάθαρο και αξιόπιστο σχέδιο για την κρίση της περιοχής, το οποίο θα συμπεριλαμβάνει την σημαντική αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας και τη σημαντική επανακεφαιλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος της ευρωζώνης.
Στο ναδίρ οι μετοχές και αύξηση της αγοράς οικοπέδων εντός σχεδίου στην Ελλάδα. Όσον αφορά στις διεθνείς αγορές, προβλέπει βουτιά μέχρι και 30% στις διεθνείς μετοχές, και επισημαίνει πως τα βασικά προβλήματα-κλειδιά για τις αγορές παραμένουν, όπως η αδύναμη τάση του ρυθμού ανάπτυξης στον αναπτυγμένο κόσμο – η οποία θα συνεχιστεί για άλλα τρία έως πέντε έτη. Αναφέρεται επίσης σε σφάλματα πολιτικής, τόσο από τους σημερινούς υπεύθυνους χάραξής της, όσο και τα «ανεπαρκή» ιδρύματα πολιτικής του «παλαιού κόσμου». Η Nomura εκτιμά λοιπόν, πως στο διάστημα μέχρι και το επόμενο 12άμηνο, οι διεθνείς μετοχές θα βρεθούν 25% έως 30% χαμηλότερα, ενώ ο στόχος του ιαπωνικού οίκου για τον αμερικάνικο δείκτη-βαρόμετρο, S&P 500, παραμένει στις 800-900 μονάδες, χωρίς να αποκλείονται και οι 700 μονάδες. Επίσης, προβλέπει ότι το αμερικάνικο δολάριο θα κερδίσει σημαντικό έδαφος, σε αντίθεση με τα εμπορεύματα και την πιστωτική αγορά το οποία θα υποστούν ισχυρές απώλειες μαζί με τις μετοχές και κυρίως στην Ελλάδα οι μετοχές θα βρεθούν στο 50% με παράλληλη αύξηση της αγοράς ακινήτων κυρίως οικοπέδων εντός σχεδίου προκειμένου να μην χαθούν οι καταθέσεις των ιδιωτών (προβλέπει μεχρι 70% απώλειες αξίας νομίσματος)μετά την σημαντική αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας μέσα Μάρτη ή αρχές Μαίου.
Οι πιο καλά κρυμμένες αλήθειες της ελληνικής κρίσης: 1 νέα Δραχμή= 1 Ευρώ. Τόσο στο ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης όσο και κατά τη διάρκεια της οι Έλληνες πολιτικοί και η Τρόικα έδωσαν πολλές υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν και έκαναν πολλές προβλέψεις που δεν επιβεβαιώθηκαν. Ίσως, όμως, πολύ χειρότερο από τις ψεύτικες υποσχέσεις και τις ανεπιβεβαίωτες προβλέψεις να είναι το γεγονός ότι αποκρύφτηκαν πολλές αλήθειες απ' τον ελληνικό λαό οι οποίες ήταν και είναι καθοριστικής σημασίας για το μέλλον του. Όχι μόνο αυτό αλλά και σε κάποιες περιπτώσεις διαστρεβλώθηκε η πραγματικότητα με τέτοιο τρόπο ώστε να αναδειχθούν ως αληθινά ακριβώς τα αντίθετα απ' αυτά που ισχύουν, σε μια προσπάθεια εκφοβισμού και παραπληροφόρησης των Ελλήνων ώστε να αποδεχτούν αυτό που τους προβλήθηκε ως μοιραίο, χωρίς στην πραγματικότητα να είναι.
Σε αυτή τη σύντομη σειρά άρθρων, θα προσπαθήσουμε να ξεσκεπάσουμε μερικές από τις πιο καλά κρυμμένες αλήθειες για την ελληνική κρίση, η αποκάλυψη των οποίων ίσως να αλλάξει καθοριστικά την εικόνα που πιθανόν οι περισσότεροι έχουν γι' αυτήν. Η μεθοδολογία που θα ακολουθηθεί είναι απλή: πρώτα θα αναφέρεται τί έχει υποστηριχτεί από τους Έλληνες πολιτικούς και την Τρόικα για μερικά από τα σημαντικότερα ζητήματα της κρίσης και στη συνέχεια με τη βοήθεια στοιχείων θα βλέπουμε τί ισχύει όντως και ποια είναι η αλήθεια που έγινε προσπάθεια να μείνει κρυμμένη απ' όλους μας.
Κρυμμένη Αλήθεια Νο1: Το χρέος της Ελλάδας, των Ελλήνων πολιτών και των ελληνικών επιχειρήσεων μπορεί να αποπληρωθεί σε δραχμές χωρίς να επέλθει πτώχευση
“Η επιστροφή στη δραχμή με στόχο την υποτίμηση της ώστε η χώρα να βοηθηθεί στην έξοδο της απ' την κρίση, θα προκαλούσε εκρηκτική αύξηση του χρέους κράτους, πολιτών και επιχειρήσεων. Αυτό γιατί μπορεί η χώρα να επιστρέψει στη δραχμή αλλά το χρέος θα παραμείνει στο ευρώ. Έτσι, καθώς η δραχμή θα πρέπει να υποτιμηθεί τουλάχιστον κατά 50% και πιθανόν κατά 70%, το ύψος του χρέους θα απογειωθεί, η αποπληρωμή του θα γίνει αδύνατη και τόσο η χώρα όσο και οι πολίτες και οι επιχειρήσεις θα βιώσουν μία καταστροφική πτώχευση.” Αυτό ήταν ένα από τα βασικότερα επιχειρήματα των πολιτικών για να πείσουν τους Έλληνες ότι ο δρόμος του ΔΝΤ ήταν μονόδρομος. Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι διαφορετική.
Κρατικό χρέος
Η Ελλάδα τον Απρίλιο του 2010 είχε κρατικό χρέος 319 δις ευρώ από τα οποία τα 294 ήταν σε ομόλογα, με το 90% αυτών να ρυθμίζονται νομικά από το ελληνικό δίκαιο. Με βάση την ισχύουσα νομοθεσία η χώρα μπορούσε να επιστρέψει στη δραχμή και να αναθέσει στη Βουλή το νομοθετικό έργο της αλλαγής των όρων των ομολόγων, οι οποίοι και θα δέσμευαν, ως υποχρεωτικά εφαρμοστέο δίκαιο, τους κατόχους τους, δηλαδή τους δανειστές της χώρας. Σε αυτήν την την περίπτωση η Ελλάδα μπορούσε να αποπληρώσει το 90% του χρέους της σε ομόλογα με δραχμές, τις οποίες θα τύπωνε η Τράπεζα της Ελλάδας. Οι δανειστές θα ήταν υποχρεωμένοι να αποδεχτούν αυτήν την αποπληρωμή και η Ελλάδα δε θα πτώχευε αλλά θα απέφευγε την πτώχευση και θα ξεπλήρωνε το χρέος της. Το γεγονός ότι η χώρα είχε και έχει αυτή τη νομική δυνατότητα, θα μπορούσε, αν μη τί άλλο, να χρησιμοποιηθεί ως ένα πανίσχυρο διαπραγματευτικό χαρτί αλλάζοντας τις ισορροπίες με την Τρόικα. Η δυνατότητα αυτή δεν έχει χαθεί αλλά εξακολουθεί να ισχύει για ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού χρέους, της τάξης των 220 δις ευρώ περίπου.
Τα παραπάνω υποστηρίζονται από τρεις διαφορετικές νομικές εκθέσεις τριών πανεπιστημίων (Σικάγου, Νέας Υόρκης και Duke) και μίας εξειδικευμένης στη νομοθεσία κρατικού χρέους νομικής εταιρίας με έδρα στη Νέα Υόρκη. Τα παραπάνω επίσης υποστηρίζονται από δημοσιεύματα και ρεπορτάζ των: Wall Street Journal, Financial Times, Reuters και ARD (γερμανική κρατική τηλεόραση).
Χρέος ιδιωτών & επιχειρήσεων
Όσα ειπώθηκαν παραπάνω για το κρατικό χρέος ισχύουν σε μεγάλο βαθμό και για το χρέος των πολιτών και των επιχειρήσεων. Σε πρόσφατη δημοσίευση της η Wall Street Journal παρουσίασε τις απόψεις εξειδικευμένων σε θέματα κρατικού χρέους νομικών εταιριών του Λονδίνου, όπως οι Allen & Overy LLP και Clifford Chance LLP.
Οι εταιρίες δήλωσαν σχετικά, μεταξύ άλλων, τα εξής: “Αν η χώρα αποφασίσει να επιστρέψει στη δραχμή η κατάσταση με τους πιστωτές της Ελλάδας θα καταλήξει κατά πάσα πιθανότητα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Αυτό θα πρέπει να δημιουργήσει νόμους που θα ορίζουν τί συμβαίνει με τις υποχρεώσεις σε ευρώ των ελληνικών επιχειρήσεων και των πολιτών. Το πιο πιθανό σενάριο με βάση προηγούμενες περιπτώσεις αλλαγής νομίσματος είναι ότι τα δάνεια σε ευρώ θα μετατραπούν σε δάνεια σε δραχμές σε μία ορισμένη ισοτιμία. Αυτό θα επιφέρει στους δανειστές μεγάλες απώλειες καθώς η νέα δραχμή θα υποτιμηθεί ταχύτατα έναντι του ευρώ και άλλων νομισμάτων.”
Με απλά λόγια, η απόφαση για το αν το κρατικό χρέος της Ελλάδας , των Ελλήνων πολιτών και των ελληνικών επιχειρήσεων μετατραπεί σε δραχμές ή όχι στην περίπτωση που η χώρα θα εγκαταλείψει το ευρώ, εξαρτάται με βάση την ισχύουσα νομοθεσία, αποκλειστικά και μόνο από το ελληνικό Κοινοβούλιο, δηλαδή απ' την ίδια την Ελλάδα.
Γνώριζαν οι Έλληνες πολιτικοί την αλήθεια;
Προκειμένου να υπάρξει απόκρυψη της αλήθειας προαπαιτείται η γνώση της. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι αν οι Έλληνες πολιτικοί (οι ανώτατοι αξιωματούχοι) και η Τρόικα γνώριζαν τα παραπάνω. Η απάντηση είναι πως ναι. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία πως η Τρόικα γνώριζε εξ αρχής, καθώς υπήρχαν άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν και η διαδικασία αυτή αποτελούσε το πιθανότερο σενάριο για την Ελλάδα αν επέστρεφε στη δραχμή, όπως αναφέρουν και οι δικηγόροι των δύο παραπάνω νομικών εταιριών.
Όσον αφορά στους Έλληνες πολιτικούς γνώριζαν τουλάχιστον από τον Ιούλιο του 2010, όταν δημοσιεύτηκε στο XrimaNews.gr και στη συνέχεια σε πληθώρα ελληνικών ΜΜΕ το άρθρο με τίτλο “Το κρυφό διαπραγματευτικό χαρτί της Ελλάδας” το οποίο ανέφερε με λεπτομέρειες τα κυριότερα σημεία σχετικής μελέτης του πανεπιστημίου του Duke και της αμερικανικής νομικής εταιρίας που αναφέρθηκε παραπάνω. Μάλιστα, είχα προωθήσει σε υψηλόβαθμα πολιτικά πρόσωπα της χώρας μέσω Ελλήνων δημοσιογράφων τόσο τη μελέτη αυτούσια όσο και το άρθρο όπου την παρουσίαζα.
Η ελληνική κυβέρνηση προσέλαβε ως σύμβουλο τη νομική εταιρία που αναφέρεται στο άρθρο
Η απόλυτη απόδειξη, όμως, της γνώσης όλων των παραπάνω από τους Έλληνες πολιτικούς αξιωματούχους πηγάζει από το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση προσέλαβε ως σύμβουλο της τον Αύγουστο του 2011, τη νομική εταιρία που είχε καταρτίσει μαζί με το πανεπιστήμιο του Duke την μελέτη που παρουσίασα μεταφρασμένη στο άρθρο “Το κρυφό διαπραγματευτικό χαρτί της Ελλάδας” τον Ιούλιο του 2010 (περιλαμβάνεται στο βιβλίο “Υπόθεση Ελληνική Κρίση – Περίεργες Συμπτώσεις”, Εκδόσεις Λιβάνη).
Την είδηση της πρόσληψης της συγκεκριμένης εταιρίας δημοσίευσαν οι Financial Times με την επιπλέον πληροφορία πως η ίδια αυτή εταιρία ήταν που συμβούλεψε την Αργεντινή και την Ισλανδία όταν προχώρησαν σε πτώχευση.Πάνος Παναγιώτου Επικεφαλής χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής XrimaNews.gr, GSTA
ΕΝΑ ΑΠΤΟ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΛΟΓΩ ΕΝΤΑΞΗΣ ΣΤΟ ΕΥΡΩ
Πριν 10 χρόνια η Ελλάδα είχε το εθνικό της νόμισμα. Οι συναλλαγές γίνονταν ομαλά και ο κόσμος εισέπραττε τις συντάξεις και τους μισθούς του, η δε αποδοτικότητα στην πληρωμή φόρων είχε ξεπεράσει το 92% των βεβαιωμένων φόρων.
Ξαφνικά μέσα σε λίγες μέρες η κοινωνία μας είδε τη μικρή φιάλη εμφιαλωμένου νερού από 50 δραχμές να πηγαίνει στα 50 λεπτά. Αυτό μεταφράζεται σε υπερπληθωρισμό 340% σε σχέση με την αρχική ισοτιμία μετατροπής μέσα σε μια ημέρα, ή με άλλα λόγια η πραγματική ισοτιμία μετατροπής για το λαϊκό εισόδημα ήταν στην πραγματικότητα περίπου 1 ευρώ προς 1.000 δρχ. αντί για 1 ευρώ προς 340,75 δρχ.
Για παράδειγμα ένας μέσος μισθός των 200.000 δρχ του 1997 με 25 ημέρες εργασίας ή με 8.000 δρχ ημερομίσθιο, αγόραζε 10 λίτρα βενζίνη με 160 δρχ το λίτρο δηλαδή 1.600 δρχ., ένα πακέτο τσιγάρα 350 δρχ και μια μερίδα φαγητό σε εστιατόριο προς 1.000 δρχ. Σύνολο 2.950 δρχ. Περίσσευαν 5.050 δρχ για αποταμίευση, επένδυση, διασκέδαση κλπ.
Σήμερα ένας εργαζόμενος με 750 ευρω που θεωρείται και καλός παίρνει 30 ευρώ ημερησίως. Από αυτά δίνει για 10 λιτρα βενζίνη από 1.6 ευρώ το λίτρο16 ευρώ, για ένα πακέτο τσιγάρα 4.20 ευρώ και για μια μερίδα φαγητό 8 ευρώ. Σύνολο 28.20 ευρώ τα οποία αντιστοιχούν στα 2.950 δρχ του 1997. Τι περισσεύει; Μόλις 1.80 ευρώ. Δηλαδή η μείωση στο ποσόν αποταμίευσης ή και για κατανάλωση σε άλλα είδη με βάση την αρχική ισοτιμία ένταξης στο ευρώ είναι τερατώδης, 823%. Καταλαβαίνετε λοιπόν πόσο πονηροί είναι αυτοί που εντέχνως μας έχωσαν στο ευρώ και πόση μείωση υπέστησαν οι πραγματικοί μισθοί; Η μείωση αυτή στην αγοραστική αξία του εισοδήματός μας, όπως λέγεται, είναι τρομακτική. Μετά από 15 χρόνια και ονομαστική αύξηση στο μισθό του παραδείγματος, αυτός υπέστη πραγματική μείωση 326%, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας το έχασε από την πρώτη στιγμή ένταξης στο ευρώ και όλα αυτά τα χρόνια της υποτιθέμενης ευμάρειας, την οποία τώρα δεν πρέπει να χάσουμε, προσπαθούσε να ανακτήσει, αλλά κατάφερε μόνο κατά 27%.
ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΠΑΘΟΥΜΕ ΑΝ ΒΓΟΥΜΕ ΚΑΙ ΥΙΟΘΕΤΗΣΟΥΜΕ ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ
Χαρούπια και αγκωνάρια τρώγαμε πριν μπούμε στο ευρώ (δηλαδή μέχρι το 2002); Τη δεκαετία του 70, του 80 και του 90; Ακόμα και πιο πίσω, το 50 και το 60, πέτρες τρώγανε οι Έλληνες; Γιατί δεν ρωτάτε τους πατεράδες και τους παπούδες σας όσοι δεν γνωρίζετε τι γινόταν τις περιόδους που αναφέραμε; Όσοι πάλι τα ζήσατε, γιατί δεν λέτε την αλήθεια στον λαό παρά τον τρομοκρατείτε;
Μπορεί το κόστος δανεισμού να γίνει δυσβάσταχτο αλλά μήπως δεν είναι σήμερα; H δεν θα είναι για τα επόμενα τουλάχιστον 20 χρόνια με το Ευρώ; Αντί λοιπόν κάποιοι να καταστροφολογούν, θα έπρεπε να βγουν τίμια και να εξηγήσουν στον κόσμο πως με το ευρώ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΩΤΗΡΙΑ, απλά παράταση της χρεωκοπίας! Αντίθετα με τη δραχμούλα, θα υπάρξει περιόδος προσαρμογής – ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΣΕ ΣΗΜΕΙΟ ΠΕΙΝΑΣ, ΟΠΩΣ ΛΕΝΕ ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ – και θα γίνει πραγματική επανεκίννηση της Οικονομίας! Θα ξαναθυμηθούν επιτέλους οι Έλληνες να παράγουν μόνοι τους ό,τι τους χρειάζεται, τουλάχιστον για τη διαβίωσή τους! Ναι, θα στερηθούμε τα γερμανικά αυτοκίνητα, τα αμερικάνικα ηλεκτρονικά κι ένα σωρό άλλα “απαραίτητα” προϊόντα: ΟΜΩΣ, ΝΑ ΦΑΜΕ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ! Φυσικά, απαραίτητη προυπόθεση για να γίνει ομαλή επιστροφή στη δραχμή είναι ΜΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, που θα προστατέψει τον λαό από τους κερδοσκόπους και τους μαυραγορίτες!
Αυτή λοιπόν είναι η αλήθεια και δεν είναι τυχαίο που όλο και περισσότερος κόσμος, παρά την ανελέητη τρομοκρατία των τραπεζικών Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, ζητάει επιστροφή στη δραχμή!
ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΛΟΙΠΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ, ΣΧΕΤΙΚΑ ΦΤΩΧΟΙ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΑΝΕΠΤΥΓΜΕΝΟΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ, ΠΑΡΑ ΜΟΝΙΜΩΣ ΣΚΛΑΒΟΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΦΤΩΧΟΙ!
Ξυπνάτε λοιπόν μην παραμυθιάζεστε άλλο απο τις αερολογίες τους.
Σ΄ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΔΕΙΤΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ... ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ..ΚΑΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ
«Η Ελλάδα να γίνει σαν την Αργεντινή»! Αυτή είναι η απάντηση του Ρομπέρτο Λαβάνια για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης που πλήττει τη χώρα μας. Ο κ. Λαβάνια, είναι ο... πρώην υπουργός Οικονομικών της Αργεντινής που έδιωξε το ΔΝΤ από τη χώρα του, αρνήθηκε να ακολουθήσει τις «συνταγές» που αυτό πρότεινε και στη συνέχεια ανέλαβε το δύσκολο έργο να βγάλει τη χώρα του από την κρίση με την οποία είχε έρθει αντιμέτωπη.
Σε συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό «Επίκαιρα», τονίζει την ομοιότητα των λύσεων που προτείνει το ΔΝΤ ανεξαρτήτου χώρας και τις συνέπειες που οι «λύσεις» αυτές επιφέρουν. Εξηγεί πώς αντιμετώπισε στη χώρα του την οικονομική κρίση που είχε ξεσπάσει. Η άποψη που δίνει για να βγει η Ελλάδα από την κρίση, είναι να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση του χρέους της. Στη συνέχεια, σύμφωνα με τον πρώην υπουργό, τα χρήματα που θα σταματήσουν να πηγαίνουν στην εξυπηρέτηση του χρέους, θα χρησιμοποιηθούν για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας με την βελτίωση των υποδομών, την ανάπτυξη της τεχνολογίας, της επιστήμης και της παιδείας.
Ακολουθούν ορισμένες από τις απαντήσεις που έδωσε ο Ρομπέρτο Λαβάνια, στη συνέντευξη που παραχώρησε:
-Η Ελλάδα αντιμετωπίζει μια κρίση χρέους ανάλογη με αυτή που αντιμετώπισε η Αργεντινή στις αρχές της νέας χιλιετίας και το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και η Ευρωπαϊκή Ένωση την πιέζουν να υιοθετήσει διαρκώς σκληρότερα μέτρα. Μέτρα που εσείς ως υπουργός Οικονομικών της Αργεντινής είχατε απορρίψει.
«Το πρόβλημα είναι ότι το ΔΝΤ προτείνει πάντα προγράμματα δημοσιονομικής λιτότητας. Το είχε κάνει στην Αργεντινή το 1999 και είχε καταστροφικές συνέπειες. Το έκανε και το 2001 και είχε επίσης καταστροφικές συνέπειες, γιατί το Δεκέμβριο του 2001, οδήγησε στην πτώχευση της χώρας, με όλες τις αρνητικές συνέπειες της. Όταν ανέλαβα το υπουργείο Οικονομικών, τον Απρίλιο του 2002, μας πρότεινε ξανά τα ίδια προγράμματα. Τότε αποφασίσαμε να απορρίψουμε τις συμβουλές του ΔΝΤ και να εφαρμόσουμε μια διαφορετική πολιτική».
-Ποια οικονομική πολιτική ακολουθήσατε για να ξεφύγετε από το αποκαλούμενο «κοραλίτο»; «Υπάρχουν δύο τρόποι για να ανακτήσεις τον έλεγχο των δημοσιονομικών σε περίοδο κρίσης. Το ΔΝΤ προτείνει τη διόρθωση των οικονομικών στο εσωτερικό της χώρας με τη μείωση των μισθών, των συντάξεων, την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, τις περικοπές των δαπανών και των επενδύσεων στις υποδομές. Μια πολιτική που στοχεύει στην απελευθέρωση και τη συλλογή κεφαλαίων για να πληρωθούν οι πιστωτές. Εμείς, ακολουθήσαμε το δεύτερο δρόμο, προχωρώντας στην πτώχευση, στο default. Μειώσαμε το χρέος διαμέσου «κουρέματος» για να μην πλήξουμε τις εσωτερικές συνιστώσες της οικονομίας μας. Διατηρήσαμε – και σε μερικές περιπτώσεις αυξήσαμε- τα επίπεδα των μισθών, διατηρήσαμε το ύψος των συντάξεων και τα όρια συνταξιοδότησης κ.λπ. Το γεγονός αυτό μας έκανε να μην μπορούμε να πληρώσουμε τους εξωτερικούς δανειστές μας και χρειάστηκε να κάνουμε αναδιάρθρωση του χρέους μας, την ίδια στιγμή όμως, επέτρεψε την επανεκκίνηση της οικονομίας μας, που είναι και το πλέον σημαντικό.
Η Αργεντινή διένυε ήδη τέσσερα διαδοχικά χρόνια ύφεσης, όπως η Ελλάδα σήμερα. Όταν κόβεις τους μισθούς και τις συντάξεις και αποκλείεις ανθρώπους, τροφοδοτείται η ύφεση. Εμείς κάναμε το αντίθετο. Κόψαμε το χρέος και διατηρήσαμε τα εσωτερικά έσοδα για να διατηρήσουμε σε ανάπτυξη την οικονομία μας. Έτσι τα επόμενα τέσσερα χρόνια από την ύφεση έτρεξε με μέσο ρυθμό 9%!
-Καθημερινά στην Ελλάδα μας εκβιάζουν ότι, αν δεν αποδεχτούμε τους όρους δανεισμού θα καταντήσουμε σαν την Αργεντινή. Εσείς ήσαστε ο υπουργός Οικονομικών που έβγαλε μια μεγάλη χώρα από αυτό το δίλημμα. Ο πληθυσμός της Ελλάδας είναι μικρότερος ακόμη και από αυτόν του κρατιδίου της μητροπολιτικής περιφέρειας του Μπουένος Άιρες…
«Γνωρίζω τα μεγέθη της Ελλάδας. Ελπίζω η Ελλάδα να γίνει πραγματικά σαν την Αργεντινή και να γλιτώσει από τους ξένους δανειστές.
Κοιτώντας τα πράγματα από τη μεγάλη απόσταση που χωρίζει το Μπουένος Άιρες από την Αθήνα, θα έλεγα ότι η Ελλάδα έχει να επιλέξει ανάμεσα σε δύο βασικές επιλογές.
Η πρώτη αποτελείται από μια συλλογή εσωτερικών πόρων διαμέσου της δημοσιονομικής πολιτικής για να ικανοποιηθούν οι δανειστές. Αυτή είναι η πολιτική του ΔΝΤ. Είναι δύσκολη και δεν θα λειτουργήσει. Είναι αναποτελεσματική. Η Ελλάδα μπορεί να ακολουθήσει μια δεύτερη επιλογή, χωρίς να χρειαστεί να βγει από το ευρώ. Η Αθήνα θα πρέπει να αναδιαρθρώσει το χρέος της. Με τον τρόπο αυτό θα μειώσει το βάρος που είχε στη δημοσιονομική πολιτική και στον προϋπολογισμό η καταβολή των χρεών στους πιστωτές. Η διαφορά αυτή των κεφαλαίων θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας μέσα στην επόμενη δεκαετία, για τη βελτίωση της δημόσια παιδείας, της επιστήμης, της τεχνολογίας, των φυσικών υποδομών της χώρας. Αυτά τα στοιχεία θα επιτρέψουν την υγιή ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας.
Εκτιμώντας, με βάση τα στοιχεία αμυντικών δαπανών που υπέπεσαν στην αντίληψή μας, από το διαδίκτυο, το ποσό του δημόσιου χρέους της Ελλάδας, για την περίοδο, 1992 – 2009, για δαπάνες σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς, για το μέρος που αυτές υπερβαίνουν τον μέσο κοινοτικό (1,5% του ΑΕΠ των 27 της ΕΕ, το έτος 2006) προκύπτει πως αν η Ελλάδα δαπανούσε μόνο το 1,5% του ΑΕΠ της για στρατιωτικούς εξοπλισμούς (αντί του 3,84% του ΑΕΠ της, κατά μέσο όρο, κατά την παραπάνω χρονική περίοδο) το δημόσιο χρέος της θα ήταν μειωμένο κατά το 1/3 (103,6 δις ευρώ) που κατεβάζει το δημόσιο χρέος της ( 298,7 – 103,6) σαν ποσοστό επί του ΑΕΠ (ΑΕΠ 2009 = 235 δις ευρώ) από 126,8 στο 83, με 73,4 της Γερμανίας και 78,1 της Γαλλίας (Στοιχεία Eurostat)
Ας σημειωθεί πως για την απλοποίηση των υπολογισμών μας, υποθέσαμε, για όλη τη χρονολογική σειρά (1992 - 2009) ένα συντηρητικό μέσο επιτόκιο δανεισμού 4,5%, καθώς δεν γνωρίζαμε τους ακριβείς όρους δανεισμού. Που σημαίνει πως, αν λαμβάνονταν υπόψη οι ιδιαίτερες συνθήκες της χώρας (όπως επιβάλλει η Συνθήκη του Μάαστριχτ και η συμφωνία των G20) το δημόσιο χρέος της χώρας μας στο 126,8% του ΑΕΠ της, θα έπρεπε να θεωρηθεί φυσιολογικό και δικαιολογημένο. Λόγος που κακώς μας επιβλήθηκε το Μνημόνιο και η χωρίς προηγούμενο, σε παγκόσμιο επίπεδο, δανειακή σύμβαση, που αίρει την ασυλία της Ελλάδας σαν ανεξάρτητου κράτους, κατά παράβαση του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, που αναφέρει ρητά πως καμία χώρα και για κανένα λόγο δεν μπορεί να στερείται τους πόρους επιβίωσής της, πράγμα που επιχειρείται τώρα στην Ελλάδα. Οι υπέρογκες αμυντικές δαπάνες της, ήταν το διαπραγματευτικό χαρτί της Ελλάδας, για να αποφύγει τις κυρώσεις, πράγμα που γνώριζαν καλλίτερα και από τον ίδιο τον ελληνικό λαό οι προμηθευτές των οπλικών μας συστημάτων, Γαλλία και Γερμανία! Αλλά οι κύριοι Παπανδρέου και Παπακωσταντίνου αρνήθηκαν να το χρησιμοποιήσουν, προτιμώντας την υποδήλωση της Ελλάδας στα γερμανικά συμφέροντα και τον διασυρμό του ελληνικού λαού στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης, παρότι σύμφωνα με τα στοιχεία του Eurostat και του ΟΟΣΑ, πρόκειται για τον πιο εργατικό λαό της ΕΕ! Με βάση τα παραπάνω στοιχεία, έχουμε την απάντηση στο ερώτημα πού πήγε ο ιδρώτας του ελληνικού λαού, μετά από 30 χρόνια «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης»! Τα παραπάνω στοιχεία, μαζί με την καταγγελία - καταπέλτη της κυρίας Γεωργαντά, ότι φούσκωσαν το δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009, κατ’ επιταγήν του διευθυντή του Eurostat, αποδεικνύουν ότι η στοχοποίηση της Ελλάδας ήταν μεθοδευμένη και οι κατηγορίες χαλκευμένες! Ας όψονται οι πολιτικάντηδες που βρίθουν σε αυτή τη χώρα και αναδεικνύουν την έλλειψη ελλήνων πολιτικών, σε ελληνική παθογένεια!
Με ένα κείμενο που τοποθετείται συνολικά στην πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου και όχι αποκλειστικά στα θέματα της Παιδείας, η ΠΑΣΠ ΣΕΥΠ Αθήνας αποφάσισε να «συμμαχήσει» με τη συνείδησή της και να κηρύξει ολοκληρωτικό πόλεμο στην κυβέρνηση. Διαβάστε την ανακοίνωση των φοιτητών:
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΑΣΠ ΣΕΥΠ Αθήνας
Αντιμέτωποι με τη σφοδρότερη επίθεση που έχει δεχτεί ποτέ το δημόσιο πανεπιστήμιο βρίσκονται από το ξεκίνημα του ακαδημαικού έτους φοιτητές, σπουδαστές, καθηγητές και συνολικά η ακαδημαϊκή κ σπουδαστική κοινότητα. Η συναίνεση-συνθηκολόγηση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με τις δυνάμεις της συντηρητικής, φιλελεύθερης, λαϊκής, αλλά και άκρας δεξιάς, έρχεται να ολοκληρώσει ότι άφησε στη μέση ο νόμος Γιαννάκου. Να πλήξει δηλαδή τη δημοκρατική λειτουργία, να περιορίσει δικαιώματα, να υποβαθμίσει τις σπουδές μας και να παραδώσει πλήρως τα Ελληνικά Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ στις επιχειρήσεις και τα ιδιωτικο-οικονομικά συμφέροντα, που λυμαίνονται τον πλούτο της χώρας και που μαζί με το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα οδήγησαν τη χώρα στη χρεωκοπία και την παρακμή.
Ο νόμος Διαμαντοπούλου, αντίθετα με όσα υποστηρίζονται από το Υπουργείο, τους εκπροσώπους του νεοφιλελεύθερισμού, τα καθεστωτικά ΜΜΕ, αλλά και κάθε άσχετο με την τριτοβάθμια εκπαίδευση, δεν ασχολείται παρά ελάχιστα με την ουσία των σπουδών, την υποχρηματοδότηση, την ενίσχυση των υποδομών, την έρευνα και τη φοιτητική μέριμνα.
Αντιθέτως:
· Καταλύει τη δημοκρατική συνδιοίκηση των Πανεπιστημιών και των ΤΕΙ, ιδρύοντας το ολιγαρχικό και πανίσχυρο συμβούλιο διοίκησης.. Το νέο μοντέλο διοίκησης ενισχύει τη διαφθορά (αφού οι εξωπανεπιστημιακοί θα εξαρτώνται πλήρως από αυτούς που θα τους ορίζουν), εκμηδενίζει τον έλεγχο των αποφάσεων, εισάγει τους ιδιώτες και τους επιχειρηματίες στη διοίκηση των σχολών και φιμώνει όλους τους άλλους φορείς της ακαδημαϊκής κοινότητας (καθηγητές χαμηλότερων βαθμίδων, βοηθούς, διοικητικούς και στην ουσία και τους σπουδαστές). Αναρωτιώμαστε, ποια η έννοια της συμμετοχικής δημοκρατίας όταν καταργείται ο πιο συμμετοχικός και δημοκρατικός θεσμός διοίκησης που υπήρχε ποτέ;
· Καταργεί τη δημοκρατική εκλογή των οργάνων διοίκησης από όλους τους φορείς της ακαδημαϊκής κοινότητας.
· Υιοθετεί την ξεπερασμένη και καταστροφική για την ποιότητα των σπουδών συνθήκη της Μπολώνια με την εισαγωγή των τριετών σπουδών ως ελάχιστο όριο φοίτησης, για το οποίο η ΠΑΣΠ, η εκπαιδευτική κοινότητα, η Ελλάδα σαν χώρα στα διεθνή φόρα, αλλά και το ΠΑΣΟΚ μέχρι πρότεινος ήταν κάθετα αντίθετοι, αφού υποβαθμίζει την αξία και το περιεχόμενο των πτυχίων μας! Υιοθετεί συνολικά ένα μοντέλο σπουδών , που όπου εφαρμόστηκε τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη, οδήγησε στην υποβάθμιση και την αποδιοργάνωση.
· Όχι μόνο δεν αυξάνει την ήδη πενιχρή και πετσοκομμένη χρηματοδότηση, αντίθετα με τις προεκλογικές εξαγγελίες, όχι μόνο δεν προβλέπει επιπλέον κονδύλια για την έρευνα, αλλά θέτει εν αμφιβόλω και την ήδη υπάρχουσα, καθώς εισάγει θολά κριτήρια χρηματοδότησης και ωθεί τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ στην αναζήτηση πόρων από ιδιώτες, χορηγίες, επώνυμες έδρες και συνεπώς τη σαφή εξάρτηση από αυτούς. Την ίδια στιγμή αναθέτει την ευθύνη για την αξιοποίηση της περιουσίας των ιδρυμάτων σε Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου.
· Διαγράφει τους σπουδαστές άνω του 6ου έτους, αγνοώντας προκλητικά ότι μετά το 6ο έτος το κόστος κάθε φοιτητή για το κράτος είναι μηδενικό, αφού δε δικαιούται πλέον αυτού δωρεάν σίτιση, στέγαση και συγγράμματα, ενώ ταυτόχρονα καταργεί και την πτυχιακή εξεταστική, γεγονός που οδηγεί αυτόματα στην επιμήκυνση των σπουδών.
· Καταργεί το θεσμό του Ακαδημαϊκού Ασύλου, φορτώνοντας τον υποκριτικά και επιλεκτικά με όλα τα δεινά της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, με προφανή όμως στόχο, όχι να περιορίσει τα όποια φαινόμενα ανομίας μέσα στα ιδρύματα, αλλά να καταστείλει με ωμό και βάνασυσο τρόπο τις φοιτητικές κινητοποιήσεις και να μεταφέρει την αστυνομική βία και τις συγκρούσεις, από τους δρόμους, και μέσα στις σχολές. Άλλωστε, γιατί στην κοινωνία η εγκληματικότητα, η ανομία, οι ταραχές, η πορνεία και τα ναρκωτικά, αυξάνονται ανεξέλεγκτα και δεν αντιμετωπίζονται από τις αρχές (και ιδιαίτερα στο κέντρο της Αθήνας) σε χώρους που βέβαια δεν υπάρχει κανένα άσυλο να τα προστατεύει, ενώ μέσα στις σχολές, όπου τα φαινόμενα αυτά είναι απείρως λιγότερα, ηπιότερα και σπανιότερα, να θεωρείται το άσυλο υπεύθυνο για την ύπαρξη και τη μη αντιμετώπισή τους;
Η πιο βρώμικη, άθλια και υποκριτική συμπαιγνία στην ιστορία της μεταπολίτευσης, ενδεδυμένη με τον πανηγυρικό μανδύα της «συναίνεσης», με σκοπό να εξαπατήσει και να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη, στρέφεται με μανία και αναλγησία ενάντια στο πιο ελπιδοφόρο και υγιές κομμάτι της κοινωνίας, τους φοιτητές-σπουδαστές και εμπορευματοποιεί, χωρίς καμία αιδώ, εκείνο το αγαθό που οφείλουμε σαν κοινωνία και σαν κράτος να διαφυλλάξουμε από τους αδηφάγους κανόνες της αγοράς, την παιδεία και την έρευνα!
Μιλούν αναίσχυντα για διαφθορά, ανομία, κομματισμό και ηθική κατάπτωση… Αραγε ποιοι;;;
- Μία υπουργός που ξεκίνησε την πολιτική της καριέρα σα διορισμένη (!) Νομάρχης στα 26 της χρόνια και η οποία θρέφει στο γραφείο της πρώην και νυν κομματικούς ομαδάρχες και «φοιτητοπατέρες», με τη συγκατάθεση των οποίων θέλει σήμερα να στερήσει από τους φοιτητές τη δυνατότητα φωνής και παρέμβασης στα όργανα συνδιοίκησης, αλλά και το δικαίωμά τους να ψηφίζουν;
- Αυτοί που αρνούνται να περιορίσουν και να καταργήσουν τα προκλητικά προνόμιά τους, τη στιγμή που έχουν τσακίσει τα εισοδήματα των μισθωτών και των συνταξιούχων;
- Αυτοί που ξέχασαν τις προεκλογικές τους υποσχέσεις, εξαπάτησαν το λαό και σήμερα είναι έτοιμοι να ξεπουλήσουν τη δημόσια περιουσία και να εμπορευματοποιήσουν την παιδεία, την υγεία και την ασφάλιση;
- Αυτοί που έχτισαν περιουσίες, πλούτισαν και τώρα καλύπτουν και συγκαλύπτουν όλα τα μεγάλα σκάνδαλα και τις υποθέσεις που διασπάθισαν το δημόσιο χρήμα, από το Βατοπαίδι και τα δομημένα ομόλογα, μέχρι τη Siemens και τους εξοπλισμούς;
- Αυτοί που έχτισαν και δημιούργησαν ένα απέραντο και πανίσχυρο σύστημα γραφειοκρατίας και διαφθοράς σε όλους τους τομείς του δημόσιου;
- Αυτοί που σπρώχνουν τους εργαζομένους στην εξαθλίωση, τους νέους στην ανεργία, τις πόλεις στις εγκληματικότητα και την κοινωνία στην εξαθλίωση;
Ε, όχι! Η Πανελλήνια Αγωνιστική Σπουδαστική Παράταξη δεν πρόκειται ποτέ να συναινέσει και να συμβιβαστεί με το ξεπούλημα της δημόσιας και δωρεάν παιδείας. Δεν πρόκειται ποτέ να δεχτεί την αλλοίωση της υπόστασης και της αποστολής του πανεπιστημίου, που είναι η καλλιέργεια της επιστήμης, η υιοθέτηση της δημιουργικής και ανεξάρτητης σκέψης και έρευνας, η αμφισβήτηση παγιωμένων πεποιθήσεων, η εξερεύνηση νέων οριζόντων. Η παιδεία, η εργασία, η ασφάλιση δεν είναι για μας προνόμιο, αλλά δικαίωμα!
Το φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα έχει ιερό καθήκον να δημιουργήσει τη δική του αγωνιστική συναίνεση και μαζί με το σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας να κηρύξει ανένδοτο αγώνα, που μαζί με τους εργαζομένους, τους ανέργους και τους μη προνομιούχους, θα γκρεμίσει από τους θώκους της εξουσίας τη ντόπια και ξένη ολιγαρχία και διαπλοκή που απομυζούν τη χώρα και το λαό!
Πρόδωσαν τις αξίες, τις ελπίδες και τις αρχές μας… Θέλησαν να δοκιμάσουν τις αντοχές και να υποθηκεύσουν το μέλλον της γενιά μας… Τώρα θα δοκιμάσουν και την οργή της!
Ο δημοσιογράφος κ. Γεώργιος Σαχίνης συζήτησε με τον οικονομολόγο και αναλυτή κ. Δημήτρη Καζάκη την Παρασκευή 4 Μαρτίου του 2011 στο κανάλι Kρήτη ΤV για την κρίση της αντιπροσώπευσης, τον Ρόλο των Τραπεζών, το Μνημόνιο, την οικονομική κρίση της ευρωζώνης, η οποία στη νέα φάση που εισέρχεται, μετατρέπεται σε πολιτική για το σύνολο των κρατών-μελών, αλλά και για τη δραματική επιδείνωση της κατάστασης που προμηνύεται για την Ελλάδα, η οποία βρίσκεται ήδη σε κατάσταση χρεοκοπίας.
Τα ψέματα και οι αλήθειες για το χρέος
Δημήτρης Καζάκης
Δημοσιεύτηκε στο "Ποντίκι" στις 25/3/2010
Η χρεωκοπία της χώρας είναι δεδομένη. Όχι γιατί την επιδιώκουν κάποιοι καταχθόνιοι και σκοτεινοί κερδοσκόποι, αλλά γιατί το κράτος και η οικονομία της χώρας δεν μπορεί πια να σηκώσει το βάρος της εξυπηρέτησης των δανείων. Αυτή είναι η αλήθεια που κρύβει συστηματικά η κυβέρνηση από τον ελληνικό λαό.
Ο κ. Παπανδρέου μιλώντας στη 8η Σύνοδο του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ στις 20/3, διαβεβαίωνε: «Να είναι όλοι βέβαιοι, να είναι ακόμα πιο βέβαιοι οι διάφοροι καλοθελητές, που καθημερινά διαδίδουν ψευδείς ειδήσεις για τη χώρα μας, με προφανείς σκοπιμότητες: Η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπήσει. Δεν θα την αφήσουμε να χρεοκοπήσει.» Η δήλωση αυτή μοιάζει εξαιρετικά με μια άλλη ιστορική δήλωση, του Ελευθερίου Βενιζέλου, όταν σε διάγγελμά του προς τον Ελληνικό λαό στις 27 Σεπτεμβρίου 1931, διαβεβαίωνε κι αυτός: «Δίδω προς τον ελληνικόν λαόν την προσωπική διαβεβαίωσιν, ότι έχω απόλυτον την πεποίθησιν ότι ημπορούμεν να διατηρήσουμεν την ακεραιότητα του εθνικού μας νομίσματος και να αποφύγωμεν επομένως τας συμφοράς που θα επακολούθουν την ανατροπήν της σταθεροποιήσεως.»
Την εποχή εκείνη είχαν ανακαλύψει μια άλλη νομισματική πανάκεια για τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας, την οποία αντί για Euro ονόμαζαν χρυσή δραχμή. Για να στηριχθεί το «ισχυρό νόμισμα» της Ελλάδας που ήταν κλειδωμένο με την χρυσή Αγγλική λίρα, ξεπουλήθηκε κυριολεκτικά το σύμπαν. Όλες οι υποδομές της χώρας δόθηκαν σε ξένες εταιρείες (Ούλεν, Πάουερς, κλπ.) ενώ η χρυσή δραχμή χρηματοδοτήθηκε αδρά με πληθώρα δανείων.
Για να στηριχθεί η χρυσή δραχμή και το πρόγραμμα δημόσιου δανεισμού εφαρμόστηκε σκληρή λιτότητα με την κατάργηση κάθε κοινωνικής δαπάνης. Η μόνη κοινωνική πρόνοια που απέμεινε στη χώρα ήταν τα λαχεία και τα λαϊκά συσσίτια των φιλανθρωπικών σωματείων. Οι εφημερίδες της εποχής δημοσίευαν καθημερινά δεκάδες θανάτους από την πείνα. Το κράτος προκειμένου να συνεχίσει τη στήριξη της χρυσής δραχμής και να πληρώνει τα τοκοχρεωλύσια των δανείων του, έκλεινε τα δημόσια σχολεία, δημοτικά και γυμνάσια και απέλυε δασκάλους και καθηγητές. Το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων κλήθηκε να καταβάλει με τη βία έως και το 50% των αποδοχών του. Πολλοί απ’ αυτούς απολύθηκαν. Απαγορεύτηκε ο συνδικαλισμός στους δημοσίους υπαλλήλους και οι απεργίες στους εργάτες, ενώ οι διαδηλώσεις κηρύχθηκαν παράνομες.
Η Ελλάδα είχε τεθεί υπό διπλή κηδεμονία, όχι μόνο του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου που είχε εγκατασταθεί ήδη από το 1898, ως αποτέλεσμα της χρεωκοπίας επί Τρικούπη το 1893 και του ελληνοτουρκικού πολέμου της ντροπής του 1897, αλλά και της Δημοσιονομικής Επιτροπής της Κοινωνίας των Εθνών, η οποία προκειμένου να προστατεύσει τα συμφέροντα των δανειστών της χώρας, απαιτούσε να χυθεί αίμα. Οι κυβερνήσεις της χώρας, ως τυφλά και πειθήνια όργανα της κηδεμονίας, εκτελούσαν με υπερβάλλοντα ζήλο τις έξωθεν εντολές. Το αποτέλεσμα μπορεί εύκολα να το φανταστεί κανείς. Λίγους μόνο μήνες μετά από τη διαβεβαίωση του Βενιζέλου η χρυσή δραχμή συντρίφτηκε και η χώρα κήρυξε επίσημα την χρεωκοπία της λόγω αδυναμίας αποπληρωμής των χρεών της. Με το χρεωστάσιο η χώρα παραδόθηκε στο έλεος των δανειστών της. Προκειμένου αυτοί να πάρουν τα λεφτά τους έφεραν ξανά στη χώρα το βασιλιά, που είχε εκδιωχθεί το 1922 και βοήθησαν να ανοίξει ο δρόμος για το φασιστικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου του Μεταξά.
Όπως σήμερα, έτσι και τότε, οι λόγοι που οι πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες έφεραν την ευθύνη για τη χρεωκοπία της χώρας, επικαλούνταν για να δικαιολογηθούν ήταν η «ατάσθαλος οικονομική πολιτική» του κράτους. Κι όπως σήμερα με το Euro, έτσι και τότε, κάθε σκέψη για εγκατάλειψη της χρυσής δραχμής ισοδυναμούσε με σεισμούς, λιμούς και καταποντισμούς. Μόνο που οι σεισμοί, λιμοί και καταποντισμοί ήρθαν από την προσπάθεια διάσωσης του «ισχυρού νομίσματος». Προκειμένου λοιπόν να διασωθεί το «ισχυρό νόμισμα» ας πέθαινε η χώρα και ο λαός της.
Μάλιστα, μέχρι και ειδικό ταμείο ιδρύθηκε το 1930 για την στήριξη της δραχμής, ανάλογο με αυτό του κ. Πετσάλνικου σήμερα. Το ταμείο αυτό οργάνωνε δεξιώσεις στα καλά σαλόνια των Αθηνών και καλούσε τις κυρίες του καλού κόσμου να δώσουν κοσμήματα και ότι άλλο πολύτιμο έχουν «δια την εθνικήν υπόθεσιν». Η εξέλιξη ήταν προβλέψιμη. Κάποιοι αετονύχηδες καταχράστηκαν το ταμείο, λίγο πριν κηρυχθεί το επίσημο χρεωστάσιο και κατέφυγαν σε χώρες της Λατινικής Αμερικής για να ζήσουν τη ζωή τους εις υγείαν των κορόιδων.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται…
Ένα παρόμοιο σκηνικό βλέπουμε να στήνεται και σήμερα προκειμένου να παραδοθεί η χώρα και ο λαός της στο έλεος των δανειστών και των αγορών. Οι ίδιες λογικές, οι ίδιες δικαιολογίες, οι ίδιες πρακτικές, τα ίδια αποτελέσματα. Τι συνέβη όμως και βρεθήκαμε ξανά σαν χώρα σε κατάσταση χρεωκοπίας; Ο πίνακας που παραθέτουμε είναι αποκαλυπτικός.
Σύμφωνα μ’ αυτόν οι πληρωμές για τα δάνεια που έχουν συνάψει οι κυβερνήσεις της χώρας εκτινάχθηκαν από 23,8 δις Euro το 2000 στα 84,2 δις Euro το 2009. Δηλαδή από το 17,4% του ΑΕΠ της χώρας το 2000, στο 35% του ΑΕΠ το 2009! Μπορεί να αντέξει αυτό το βάρος η οικονομία της χώρας; Και βέβαια όχι. Εδώ βρίσκεται το όλο πρόβλημα. Όταν η χώρα έχει φτάσει να ξοδεύει το 140% των εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού σε εξυπηρέτηση του δανεισμού της, είναι προφανές ότι βρίσκεται σε κατάσταση χρεωκοπίας, είτε το θέλει, είτε δεν το θέλει, είτε το γνωρίζει, είτε όχι.
Που οφείλεται αυτός ο δανεισμός; Η συνηθισμένη δικαιολογία είναι το σπάταλο κράτος. Από τον πίνακα όμως βλέπουμε ότι η συμμετοχή των κρατικών ελλειμμάτων στο δημόσιο δανεισμό είναι ασήμαντη. Την τελευταία δεκαετία το ελληνικό δημόσιο πλήρωσε συνολικά σε εξυπηρέτηση δανείων πάνω από 450 δις Euro και δανείστηκε εκ νέου σχεδόν 486 δις Euro. Απ’ αυτόν τον νέο δανεισμό μόλις το 3,1% κατά μέσο όρο πήγε στην κάλυψη του δημοσιονομικού ελλείμματος. Όλα τα υπόλοιπα πήγαν στην αναχρηματοδότηση του δημόσιου χρέους.
Ακόμη και για το 2009, όπου το δημόσιο έλλειμμα έφτασε τα 17,1 δις, ο νέος δανεισμός του δημοσίου ξεπέρασε συνολικά τα 85,2 δις Euro. Με άλλα λόγια το δημόσιο έλλειμμα συνέβαλε στο νέο δανεισμό του δημοσίου μόνο κατά 20%. Επομένως, προς τι τα μέτρα και η λιτότητα για να περιοριστεί το δημόσιο έλλειμμα; Η αλήθεια είναι ότι όσο κι αν περιορισθεί το δημόσιο έλλειμμα, όσο κι αν σφίξουν το ζωνάρι οι δημόσιοι υπάλληλοι, όσο κι αν περιοριστούν οι κρατικές δαπάνες, όσους φόρους κι αν μαζέψουν οι εισπρακτικοί μηχανισμοί του κράτους, δεν πρόκειται να αναχαιτισθεί το δημόσιο χρέος. Είναι χαρακτηριστικό ότι με βάση τις καλύτερες δυνατές προβλέψεις το δημόσιο χρέος της χώρας θα εκτιναχθεί έως το 2012 στα 350 δις Euro, δηλαδή στο 135% του ΑΕΠ. Πράγμα που σημαίνει ότι η ετήσια εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους θα αγγίξει ή και θα ξεπεράσει το 40% του ΑΕΠ. Κι όλα αυτά με την προϋπόθεση ότι όλα τα μέτρα της κυβέρνησης θα αποδώσουν τα αναμενόμενα. Πράγμα φυσικά πολύ αμφίβολο.
Γιατί η κυβέρνηση που διαρρηγνύει υποκριτικά τα ιμάτιά της για τους μισθούς και τις συντάξεις που πληρώνει το δημόσιο, δεν λέει κουβέντα για τον φόρο αίματος που πληρώνει η χώρα στους δανειστές της; Για λόγους σύγκρισης και μόνο, αξίζει να σημειώσουμε ότι το σύνολο των αμοιβών και συντάξεων που πληρώνει το κράτος στους δημόσιους υπαλλήλους ανήλθε το 2009 στα 25,5 δις Euro, δηλαδή στο 10,6% του ΑΕΠ της χώρας. Ολόκληρο το ποσό αυτό φτάνει μόλις στο 31% του συνόλου των εξόδων για την εξυπηρέτηση του δημόσιου δανεισμού τον ίδιο χρόνο. Τι περιμένει λοιπόν να αποκομίσει η κυβέρνηση από τη λιτότητα, εκτός από την εξουθένωση των εργαζομένων και της κοινωνίας; Προς τα πού βαδίζουμε;
Για να καταλάβουμε τι σημαίνει η επιβάρυνση από την εξυπηρέτηση του χρέους και πόσο ανατροφοδοτεί την έξαρση του δημόσιου χρέους, αρκεί να πούμε το εξής: Την τελευταία δεκαετία (2000-2009) το ελληνικό δημόσιο πλήρωσε στους δανειστές του πάνω από 450 δις Euro. Παρ’ όλα αυτά το δημόσιο χρέος της χώρας όχι μόνο δεν συγκρατήθηκε, αλλά αυξήθηκε την ίδια δεκαετία σχεδόν 155 δις Euro! Ενώ τα επόμενα δύο χρόνια, με τις καλύτερες δυνατές προβλέψεις, το ελληνικό δημόσιο θα κληθεί να πληρώσει συνολικά πάνω από 180 δις Euro για εξυπηρέτηση ενός διαρκώς αυξανόμενου χρέους. Πώς είναι δυνατό να συνεχιστεί αυτή αιμορραγία χωρίς να οδηγηθεί η χώρα στη διάλυση και η κοινωνία στην ανέχεια;
Αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορεί να υπάρξει άλλη πολιτική, αν δεν αντιμετωπιστεί πρώτα απ’ όλα ο βρόγχος του δανεισμού και δεν ξεφύγει η χώρα από τη θανάσιμη λαβή που της έχουν εφαρμόσει οι δανειστές της με την συνεπικουρία της ΕΕ. Η Ε.Ε., όπως και το ΔΝΤ, δεν ενδιαφέρεται να ξεπεράσει την οικονομική κρίση η Ελλάδα, αλλά να προστατεύσει αφενός το Euro και αφετέρου τους κερδοσκόπους κατόχους των τίτλων του ελληνικού χρέους -εκ των οποίων οι χρηματοπιστωτικοί οίκοι της Γαλλίας, της Ελβετίας και της Γερμανίας κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος- από τη χρεωκοπία της χώρας. Τα μέτρα που επιβάλλονται έχουν σαν πρώτο και κύριο σκοπό να εξασφαλίσουν ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει απρόσκοπτα να πληρώνει τους δανειστές της, ακόμη κι αν χρειαστεί να ξεπουληθεί ολόκληρη η χώρα και ο λαός της. Όσο για το ποιος φταίει για την κατάσταση, δεν έχει παρά να κοιτάξει κανείς τα ελλείμματα στην παραγωγή, το εμπορικό ισοζύγιο, αλλά και την τεράστια διαφυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα τέλη του 2009 (με βάση τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία του ΔΝΤ) έχουν βγει από την Ελλάδα πάνω από 200 δις δολ. που έχουν τοποθετηθεί σε κάθε είδους κερδοσκοπία (μετοχές, ομόλογα, παράγωγα, κλπ.) του εξωτερικού! Ποιοι τα έβγαλαν από την Ελλάδα; Οι δημόσιοι υπάλληλοι; Κι από πού βγήκαν αυτά; Προφανώς από τη λεηλασία της χώρας, από τα υπερκέρδη των μονοπωλίων, των καρτέλ και των τραστ, που φρόντισαν να διογκώσουν με τις πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων, των ανοιχτών αγορών και της απορρύθμισης όλες οι κυβερνήσεις.
Μάλιστα, σύμφωνα με την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, στα τέλη του 2009 υπήρχαν ως καταθέσεις κατοίκων της Ελλάδας σε τράπεζες του εξωτερικού 15 δις Euro. Αναλογικά με το οικονομικό μέγεθος της χώρας, η Ελλάδα είναι μια από τις χώρες με τις περισσότερες καταθέσεις κατοίκων της σε τράπεζες του εξωτερικού. Οι ιδιοκτήτες αυτών των λογαριασμών δεν είναι περισσότεροι από 3.000. Αν είχαμε την ευκαιρία να ακτινοσκοπήσουμε τους λογαριασμούς αυτούς θα ανακαλύπταμε την αφρόκρεμα του επιχειρηματικού και πολιτικού κόσμου της χώρας. Πρόκειται για μια οικονομική και πολιτική ολιγαρχία που δεν της καίγεται καρφί για το τι θα απογίνει η χώρα.
Όταν μιλάμε για κέρδη και υπερκέρδη, αρκεί να πούμε ότι σύμφωνα με τους National Accounts της Eurostat, σε κάθε 1000 Euro νέα προϊόντα και υπηρεσίες (δηλαδή προστιθέμενη αξία) που παρήγαγε ετήσια η ελληνική οικονομία την τελευταία δεκαετία, τα 560 Euro μετατράπηκαν σε επιχειρηματικό κέρδος και μόλις τα 350 σε αποζημίωση των εργαζομένων. Στην ΕΕ η αντίστοιχη κατανομή είναι 360 υπέρ του επιχειρηματικού κέρδους και 550 υπέρ της εργασίας! Η Ελλάδα κατέχει την υψηλότερη θέση μέσα στην ΕΕ ως προς το μερίδιο του προϊόντος της που νέμεται το επιχειρηματικό κέρδος, το οποίο το 2008 (για το οποίο διαθέτουμε στοιχεία) έφτασε στο ύψος ρεκόρ του 59,5%. Πίσω της ακολουθεί η Βουλγαρία, η Ουγγαρία, η Τσεχία, η Ιρλανδία, κοκ.
Το ελληνικό κράτος υπήρξε εξ ιδρύσεώς του σπάταλο, διεφθαρμένο και βαθύτατα παρασιτικό. Κι αυτό γιατί οικοδομήθηκε για να εξυπηρετήσει μια οικονομική και πολιτική ολιγαρχία, η οποία το αξιοποίησε για να λεηλατήσει τη χώρα και το λαό της. Ο δανεισμός ήταν εξ υπαρχής ένας από τους πιο προσοδοφόρους τρόπους για να χρηματοδοτηθεί αυτή η λεηλασία.
Εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους και νέος δανεισμός 2000-2009 (εκατ. Euro) Πληρωμές δανείωνΝέος δανεισμόςΠιστωτικά υπόλοιπα 31/12Πρωτογενές αποτέλεσμα** 200023.77329.875143.60 81.601 200125.50931.960155.83 84.501 200233.34035.897166.11 73.773 200335.21937.968171.32 3-431 200441.46550.047197.83 0-3.397 200542.07444.797214.14 2-1.543 200637.13338.748225.20 71.357 200760.92061.656239.80 1-718 200867.46769.661262.30 8-3.361 2009*84.18485.230298.5 24-17.054 Σύνολα451.084485.835- -15.272 * Εκτιμήσεις Προϋπολογισμού 2010. ** Το Πρωτογενές Αποτέλεσμα (πλεόνασμα ή έλλειμμα) ισούται με την αφαίρεση των μη πιστωτικών εσόδων του δημοσίου από τις πρωτογενείς δαπάνες, οι οποίες είναι όλα τα έξοδα του δημοσίου εκτός από τις δαπάνες για την εξυπηρέτηση του χρέους. Πηγή: Επεξεργασία Ισολογιστικών στοιχείων του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους 2000-2008. Το Πρωτογενές Αποτέλεσμα από την Τράπεζα της Ελλάδος, Στατιστικό Δελτίο Οικονομικής Συγκυρίας, διάφορα τεύχη.
Έτσι προέκυψαν και οι απανωτές χρεοκοπίες του ελληνικού κράτους. Υπολογίζεται ότι από τα 170 χρόνια του επίσημου ελληνικού κράτους έως το τέλος του 20ου αιώνα, η χώρα βρέθηκε σε κατάσταση πτώχευσης στα 50 από αυτά. Η τελευταία επίσημη πτώχευση ήταν αυτή του 1932. Και τότε ο λαός ήξερε πολύ καλά ότι οι κυβερνήτες της χώρας που την οδήγησαν στην χρεωκοπία δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα σώμα πολιτικών «επαγγελματιών επιδιωκόντων ατομικά συμφέροντα και εξαγοραζομένων υπό των διαφόρων αναδόχων εταιριών, της δωροδοκίας διενεργουμένης δια του εις το Χρηματιστήριον διεξαγομένου παιγνιδίου, όπερ πράκτορες καθωδήγουν εκ των διαδρόμων της βουλής», όπως έγραφε εκείνη την εποχή ο επιφανής ιστορικός Π. Καρολίδης.
Σήμερα βαδίζουμε ολοταχώς προς μια νέα επίσημη πτώχευση. Κι αυτό γιατί φαίνεται αδιανόητο στην κυβέρνηση της χώρας, όπως έγινε και σε ανάλογες εποχές παλιότερα, να αμφισβητήσει την εξάρτηση της χώρας από τους δανειστές και τις διεθνείς αγορές. Φαίνεται αδιανόητο στην κυβέρνηση να προτάξει το συμφέρον της χώρας και του λαού της, έναντι των συμφερόντων των αγορών, των τραπεζών και των ισχυρών της ΕΕ. Κι έτσι όλοι μαζί έχουν δρομολογήσει για τη χώρα μια ακόμη καταστροφική πτώχευση. Το βασικό πρόβλημα της κυβέρνησης είναι το πώς θα τεθεί η χώρα υπό κηδεμονία προκειμένου οι διεθνείς τοκογλύφοι και οι αγορές να κατασχέσουν και να δημεύσουν ότι μπορούν. Οι συζητήσεις στην ΕΕ, οι κινήσεις της κυβέρνησης και τα πακέτα των μέτρων, αφορούν στην προετοιμασία του εδάφους και στην τελική μορφή που θα πάρει η επίσημη μετατροπή της χώρας σε αποικία του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Αυτό θα γίνει υπό την κηδεμονία της ΕΕ, του ΔΝΤ, ή ενός συνδυασμού και των δύο; Θα γίνει με το Euro, με την επιστροφή σ’ ένα ελεγχόμενο και πληθωριστικό εθνικό νόμισμα, ή με την επιβολή διπλού νομίσματος(ευρωδραχμή); Όλα αυτά δεν είναι παρά λεπτομέρειες που υπηρετούν την ίδια βασική κατεύθυνση, την ίδια πορεία προς την επίσημη πτώχευση και δήμευση της χώρας.
