Η Μέσα Ελλάδα.

Βρέθηκα για δύο μέρες στην Αταλάντη, για να ομιλήσω

 στο εκεί πνευματικό κέντρο.

Η πρωτεύουσα της Λοκρίδας είναι η γενέθλια πόλη της μητέρας μου και εκεί σε δύσκολα χρόνια (Κατοχή-πείνα, πρώτα χρόνια απελευθέρωσης) πέρασα δύσκολες ώρες, αλλά και για πρώτη φορά πήγα σχολείο.
Εκεί έπαιξα στους δρόμους και έκανα τις πρώτες φιλίες. Εκεί γνώρισα και έπαιξα με τον Δημήτρη Σαμαρτζή, σήμερα Επίσκοπος Μονής Σινά,Δαμιανός, έναν φωτισμένο πνευματικό ηγέτη που ήδη ετοιμάζει στην Αταλάντη μέγα πνευματικό κέντρο με ηλεκτρονική κιβωτό όλων των αρχείων της Μονής Σινά.
Αλλά σήμερα θέλω να αναφερθώ στις κυψέλες πολιτισμού που είναι μερικές επαρχιακές ελληνικές πόλεις.
Η Αταλάντη έχει μακρά παράδοση χορωδιακών ομάδων και κανταδόρους πρώτους.

Κάθε χρόνο διοργανώνει Φεστιβάλ πανελλήνιο χορωδιών και συχνά φιλοξενεί και βαλκανικές χορωδίες. Πολύ συχνά η Δημοτική χορωδία ταξιδεύει στο εξωτερικό, έχει φτάσει έως τις σκανδιναβικές χώρες. Τώρα μάλιστα έχει προσκληθεί στις ΗΠΑ, αλλά, λόγω κρίσης, αν δεν βρεθεί χορηγός του ταξιδιού (αλήθεια, τι θα έλεγε η Aegean;), μάλλον δεν θα πραγματοποιηθεί η έξοδος.

Η Αταλάντη όμως διαθέτει και Ελεύθερο Πανεπιστήμιο. Κάθε εβδομάδα διακεκριμένοι επιστήμονες, καθηγητές Πανεπιστημίων, παραδίδουν μαθήματα ευρείας θεματικής.
Συνάντησα και μερικούς εκεί εγκαταστημένους ποιητές με ωραία ποιήματα, μιας και ήταν επίσης στις 21/3 η Ημέρα της Ποίησης.
Μια επίσκεψη για δείπνο στο έξοχο αρχιτεκτονικά περίπτερο του Δήμου μέσα στο πευκόδασος του όρους που δεσπόζει της πόλης, ο ρέκτης διευθυντής του παρέχει εκτός από θαυμάσια ρουμελιώτικη κουζίνα μόνο και αποκλειστικά σπουδαία μουσική (Μάνος, Μίκης, Μαρκόπουλος, Ανδριόπουλος, Λοΐζος, Κουγιουμτζής). Ένα λουτρό αυθεντίας.