ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ:
Η θρησκεία χρησιμοποιήθηκε ως ιδεαλιστική φιλοσοφία για να κρατήσει τις λαϊκές μάζες μακρυά από την αμφισβήτηση της άρχουσας τάξης. Το ίδιο ισχύει και για την ψευδο-φιλοσοφία (κατά την συγγραφέα) της Πλατωνικής Σχολής η οποία με την εισαγωγή θεοκρατικών δεισιδαιμονιών προσπαθεί να καταλύσει την Δημοκρατία. Ο ίδιος ο Ιησούς εγκαινίασε την συνειδητή πάλη των τάξεων αντιπροσωπεύοντας το λαϊκό κίνημα της εποχής. Ο “πράκτορας” Παύλος μέσω του Χριστιανισμού το “ξεκοίλιασε” και το χρησιμοποίησε για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του Ιερατείου και της άρχουσας τάξης των Φαρισαίων. Οι Εβραίοι βαθύτατα επηρεασμένοι από τον Ελληνισμό μετά την εξάπλωσή του στην Μεσόγειο και την Ανατολή κατά την Ελληνιστική περίοδο (323-23 π.χ.) θα εισαγάγουν μια νέα θρησκεία. Ο Χριστιανισμός είναι το τέχνασμα της Άρχουσας τάξης, η αντεπανάσταση εναντίων του κινδύνου που προκύπτει από την αφύπνιση της μάζας.
Ο Χριστιανισμός απορρίπτει τον προβληματισμό για να αποκλείσει τους κινδύνους που εγκυμονεί για την ανθρωπότητα με σκοπό να την οδηγήσει στον σκοταδισμό του μεσαίωνα. Ενώ τα παραδοσιακά φιλοσοφικά συστήματα αναζητούν και διδάσκουν μια γνώση θεμελιωμένη στη λογική, ο Χριστιανισμός όπως και ο Ιουδαϊσμός που τον γέννησε, απαιτούν μία τυφλή πίστη, χωρίς αποδείξεις και λογικές βάσεις. Είναι αφελές να ταυτίζουμε τον Ιησού με τον Χριστιανισμό. Ο Χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία αλλά πολιτική ιδεολογία κατοχύρωσης συμφερόντων.
Τα παραπάνω θα μπορούσαν να ήταν η περίληψη, η βασική έννοια, η ραχοκοκαλιά του βιβλίου. Τα ιστορικά γεγονότα που αναφέρονται και στα οποία στηρίχθηκε η έρευνα της συγγραφέως είναι αμέτρητα, όσα και τα ευνάσματα που σου δίνει να κατεβάσεις και να ξεφυλλίσεις βιβλία και να ανατρέξεις σε πηγές στο διαδίκτυο και σε ότι άλλο μπορείς για περισσότερες πληροφορίες. Το μίσος εναντίων των Ελλήνων
Ο πόλεμος εναντίων των ειδωλολατρών Ελλήνων άρχισε πολύ νωρίς, πριν ακόμα και από τους Ρωμαίους και το Βυζάντιο, περίπου τον 3ο αιώνα π.χ. από τους Εβραίους κάτω από τον κίνδυνο της αφομοίωσης και της αλλοτρίωσης του εβραϊκού στοιχείου στις εξελληνισμένες εβραϊκές παροικίες της Αλεξάνδρειας, Αντιόχειας, Παλαιστίνης κλπ (αποτέλεσμα της επεκτατικής επιχειρηματικότητας του Μέγα Αλέξανδρου, της μετανάστευσης των Ελλήνων και τη δημιουργία νέων ακμάζοντων Ελληνικών κέντρων στην Αίγυπτο και την Ασία). Ο Εβραϊκός κλήρος είναι μία κληρονομική αριστοκρατία που στραγγίζει το λαό με κάθε είδους, υπό την εντολή του θεού, θρησκευτικά μεταμφιεσμένες, φορολογίες. Το Ιερατείο είναι ο φυσικός κληρονόμος του Μωυσή, άρα η αμφισβήτησή του σημαίνει και αμφισβήτηση του ίδιου του Θεού. Η προσπάθεια του να κουμαντάρεις τον εξαθλιωμένο λαό και να τον έχεις σκλαβωμένο μέσω του φόβου είναι πρωταρχικής σημασίας και η θρησκεία τους εξασφαλίζει τα προς το ζείν. Η Ελληνική όμως φιλοσοφία και σκέψη όπου οι θεοί δεν ανακατεύονται με τα κοινά, αδυνατούν να σώσουν το κόσμο και επεμβαίνουν μόνο όταν ζημιωθούν, απειλεί να σπάσει την πειθαρχία των Εβραίων πιστών οι οποίοι παύουν να είναι συνεπείς προς τις θεϊκές εντολές και τις οικονομικές υποχρεώσεις τους απέναντι στον Ναό. Οι Εβραίοι, απομονωμένοι και προσκολλημένοι στους άτεγκτους θρησκευτικούς τους νόμους που δεν αμφισβητούνται και μένουν αναλλοίωτοι για αιώνες, θα μεταβιβάσουν στης επόμενες γενεές τον θρησκευτικό φανατισμό σαν ιερή παρακαταθήκη ιερού χαρακτήρα. Για τον Εβραϊκό λαό της διασποράς η θρησκεία είναι ο μόνος συνδετικός κρίκος και το πιστοποιητικό της ομοιογένειας της φυλής και της Εβραϊκής εθνότητας. Ο Έλληνας λοιπόν κατά συνέπεια γίνεται ο επίσημος εχθρός των Εβραίων.
Η Εβραική κουλτούρα και η μετάφραση της Βίβλου
Ο Εβραϊκός λαός είναι εντελώς αμόρφωτος, με χαμηλό πολιτιστικό και πνευματικό επίπεδο και μηδενική προσφορά στον ανθρώπινο πολιτισμό. Η αποκλειστική του και μόνο κουλτούρα είναι θρησκευτική και το μόνο που έχει να επιδείξει ο πολιτισμός τους είναι 22 θρησκευτικά βιβλία, 5 του Μωυσή, 13 των προφητών και 4 ψαλμών και παροιμιών, όλα γραμμένα από ιερείς, γεμάτα από απειλές και κατάρες. Ο Ιώσηπος μάλιστα περηφανεύεται ότι στα βιβλία αυτά, σε αντίθεση με τα χιλιάδες Ελληνικά φιλοσοφικά συγγράμματα, δεν υπάρχει καμία αντίφαση αφού το δικαίωμα της γραφής δεν επιτρέπεται στον καθένα αλλά είναι καθήκον των προφητών και μόνο. Τον 3ο αιώνα π.χ. αποφασίζεται η μετάφραση της Παλαιάς διαθήκης στην Ελληνική γλώσσα η οποία και ανατίθεται σε 70 ελληνόφωνους Εβραίους και θα ολοκληρωθεί τον 1ο αιώνα π.χ. Σωρεία άλλων συγγραμμάτων θα κυκλοφορήσει στην Ελληνική, άλλα γραμμένα από Εβραίους και άλλα από τυχόν ειδωλολάτρες που στην πραγματικότητα είναι επίσης Εβραίοι. Η Βίβλος μεταφρασμένη στα Ελληνικά θα γίνει όργανο θρησκευτικής προπαγάνδας, θα υιοθετηθεί αμέσως από όλες τις Εβραϊκές κοινότητες της διασποράς και ο Εβραίος θα έχει για πρώτη φορά να επιδείξει και αυτός την αποκλειστική του φιλοσοφία απέναντι στους Έλληνες. Με αυτόν τον τρόπο ο Ιουδαϊσμός θα διαδοθεί στον Ελληνόφωνο κόσμο και θα γίνει ελκυστικός χάρη στο αίσθημα ασφάλειας που δημιουργεί σαν κάστα. Όσοι Εβραίοι λοιπόν απορροφώνται από τον Ελληνικό πολιτισμό, άλλοι τόσοι «ειδωλολάτρες» προσχωρούν στον Ιουδαϊσμό με σκοπό όχι μόνο την υποστήριξη και την απολαβή των προνομίων της πανίσχυρης αυτής οικονομικά τάξης αλλά και με σκοπό να επωφεληθούν από τον Μεσσία που θα έρθει να σώσει τους Εβραίους.
Ο Ιησούς και η απόκρυψη της ταξικής του καταγωγής.
Η θεοκρατία, η θρησκοληψία και ο υστερικός Μεσσιανισμός κυριαρχούν στο λαό από πολύ πριν έως και πολύ μετά την εμφάνιση του Ιησού. Το Ιερατείο λοιπόν θα προσπαθήσει να το εκμεταλλευτεί με την κατασκευή μίας νέας θρησκείας. Η Εσσαική ιδεολογία του Ιησού πρέπει να διαστρεβλωθεί. Ο Εβραϊκός Κλήρος και οι Άρχοντες θα συνωμοτήσουν και θα οργανώσουν την απάτη του Θεού της αγάπης. Ο Ιησούς στην πραγματικότητα είναι ο πρώτος επίσημος εκπρόσωπος τις οργάνωσης των Εσσαίων. Στα λόγια και στα έργα του πάλευε για μία λαϊκή επανάσταση. Για να στεριώσει όμως το παραμύθι του Χριστιανισμού και να παρουσιαστεί ως ο απεσταλμένος του Θεού πρέπει πρώτα να αποκοπεί από το παρελθόν του και να αποκρυφτεί η πραγματική του ταυτότητα. Σκοπός είναι η παραμόρφωση του αληθινού του προσώπου και η απόκρυψη της ταξικής του προέλευσης. Παρότι ο Φίλων και ο Ιώσηπος περιλαμβάνουν τους Εσσαίους στις Εβραϊκές αιρέσεις δεν αναφέρονται πουθενά στα Ευαγγέλια. Ο ίδιος ο Ιωάννης ήτανε Εσσαίος ενώ οι μαθητές του Ιησού κατά συντριπτική πλειοψηφία ήταν Ζηλωτές, οι αληθινοί Ισραηλίτες, οι φτωχοί του Ισραήλ. Τα Εσσαικά στοιχεία στην ζωή και στη διδασκαλία του Ιησού είναι άπειρα, όπως για παράδειγμα το ότι απαγορεύεται ο όρκος, ο μυστικός δείπνος που είναι Τρίτη για να γιορταστεί το Πάσχα που πέφτει Τετάρτη, η βάπτιση και πλήθος άλλων στοιχείων είναι καθαρά Εσσαικές τελετουργίες.
Ο Ιησούς καταδικάστηκε από τις επίσημες Αρχές ως αναρχικός απεσταλμένος των Εσσαίων. Το ότι παρουσιάστηκε σαν Μεσσίας ήτανε η αφορμή και όχι η αιτία για να σταυρωθεί. Ο Ιησούς ποτέ δεν συνδέθηκε με θρησκευτικό πρόσωπο στην αντίληψη του Εβραϊκού λαού. Οι όμοιοί του δεν μπόρεσαν ποτέ να τον δουν σαν ηγέτη. Ένας φτωχός σαν και αυτούς δεν θα μπορούσε ποτέ να ηγηθεί. Κανένας δεν τον πίστεψε σαν Μεσσία όσο ζούσε. Ο γιος του μαραγκού αναρωτιούνται? Μετατράπηκε σε Μεσσίας πολύ αργότερα από τους Εβραίους με σκοπό τον σκοταδισμό και την ανάπτυξη του Χριστιανισμού. Τα Ευαγγέλια που παρουσιάζουν πλήθος αντιφάσεων μεταξύ τους λόγο των αμέτρητων παρεμβάσεων που έχουν υποστεί, παραποιήθηκαν για να παρουσιαστεί ότι οι άνθρωποι της εποχής τον βλέπανε σαν Μεσσία.
Η Παναγία Μαρία κατά τους 4 πρώτους αιώνες, βεβαιωμένη ιστορικά μητέρα του Ιησού, θα εξαφανιστεί από το επίσημο προσκήνιο για να αμφισβητηθεί η ταξική καταγωγή του. Πρέπει να απόσυνδεθεί απο την ταπεινή καταγωγή του αλλά και από το Εσσαικό κίνημα. Στα αρχαιότερα χριστιανικά κείμενα δεν υπάρχει αναφορά στην Παναγία. Η πρόθεση εκτόπισης της γυναίκας είναι σαφέστατη. Σε αντίθεση με την Ελληνική θρησκεία που η ιέρεια (Δήμητρα, Κυβέλη, Ίσιδα) αποτελεί πρωταρχικό ρόλο της οργάνωσης της ζωής, οι Εβραίοι προσπαθούν να προλάβουν την εισβολή της ειδωλολάτρισσας γυναίκας στον Χριστιανικό μύθο που δημιουργούν. Η γυναίκα γίνεται ο αντίπαλος του Χριστιανισμού και εισάγεται ο μύθος του κρίνου και του αρχάγγελου. Η Μαρία θα τιμάται αλλά η Αγία Τριάδα θα λατρεύεται. Καθιερώνεται ο Υιός ο Μονογενής (προφανώς από τον Ησίοδο και την Εκάτη που ήταν γεννημένη από μητέρα μόνο;). Το «μέγιστο» αυτό ζήτημα της Μαρίας θα κρατήσει απασχολημένα τα πατριαρχεία για 16 αιώνες με οικουμενικές συνόδους ενώ ο υπόλοιπος κόσμος βουλιάζει στον σκοταδισμό. Η γυναίκα θα παίξει στις γραφές το ρόλο της κατηγορουμένης σαν την Εύα.
Τα διδάγματά του Παύλου έρχονται σε πλήρη αντίθεση με αυτά του Ιησού. Δεν υπάρχει αναφορά στα Βιβλικά κείμενα για ανάσταση νεκρών. Η Δευτέρα Παρουσία αποτελεί φανερά την μετάθεση των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων και επιθυμιών για την χαλιναγώγηση του λαού. Ο Ιησούς προσπαθεί να διαφωτίσει ανθρώπους με κατώτατο έως ανύπαρκτο πνευματικό επίπεδο, θα διαλέξει του μαθητές τους από τα κατώτερα αμόρφωτα στρώματα, στους ama-ha-hares. Αυτός είναι και ο λόγος που χρησιμοποιεί παραβολές για να γίνει κατανοητός. Ο Παύλος θα το διαστρεβλώσει και θα ισχυριστεί ότι η αγραμματοσύνη τους θα τους εξασφαλίσει την σωτηρία και την εύνοια του θεού και ότι ο κόσμος θα πρέπει να παραμείνει όπως έχει μιας και είναι φτιαγμένος με σοφία.Ο δούλος θεωρείται ελεύθερος από τον Ιησού ενώ για τον Παύλο ελεύθερος είναι ο δούλος του Χριστού. Το κύρος του Παύλου θα κλονιστεί αργότερα λόγο της αγραμματοσύνης των μαθητών του και η Εκκλησία θα επικαλεστεί την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος που θα τους μεταστοιχειώσει σε πάνσοφους σοφιστές.
Ο θάνατος του Ιησού τελικά δεν είχε κανένα αποτέλεσμα καθώς ο Εβραϊσμός συνέχισε να εξαπλώνεται σε πόλεις και χωριά.
Ο Παύλος
Ο Παύλος παρουσιάζεται στο βιβλίο ως χαφιές των Φαρισαίων όπου χρησιμοποιήθηκε για να στρεβλώσει τα διδάγματα του επαναστάτη Ιησού και να καθιερώσει την νέα θρησκεία. Εμφανίζεται στο προσκήνιο μετά τον θάνατο του Ιησού, είναι αστός Φαρισαίος με υπηκοότητα Ρωμαίου πολίτη. Όπως αναφέρεται στις “Πράξεις” θα ξεκινήσει για την Δαμασκό με σκοπό να συλλάβει όσους οπαδούς του Ιησού μπορέσει. Στο δρόμο όμως γίνεται το μεγάλο “θαύμα”, προσκολλάται στο Χριστιανισμό και μεταβάλλεται σε ένθερμο υποστηρικτή του. Οι Άρχοντες όμως, αντίθετα με τον Ιησού, τον αφήνουν να δρα ελεύθερα χωρίς να διώκεται. Ποτέ δεν κυνηγήθηκε από την επίσημη Εβραϊκή ηγεσία, το Ιερατείο. Η δράση του δεν ανακόπτεται από κανέναν, διδάσκει ελεύθερα και οργανώνει κοινόβια ακόμα και μέσα στη Ρώμη που απαγορεύεται κάθε μορφή οργάνωσης.
Ξεκινάει να διακηρύσσει τον Χριστιανισμό μέσα στις συναγωγές όπου κάποιοι Εβραίοι θα τον ακολουθήσουν και θα γίνουν οι πρώτοι χριστιανοί. Οι φανατικοί και δογματικοί όμως Ιουδαίοι, Ζηλωτές, Σαδδουκαίοι, Σαμαρείτες εκτός από τους Φαρισαίους δεν επιδέχονται νεωτερισμούς στον Ιαχβισμό τους. Οι Εσσαίοι θεωρούν ότι παραποιεί και διαστρεβλώνει την διδασκαλία-φιλοσοφία του Ιησού και άρα την ιδεολογία του Εσσαικού κινήματος. Όταν τελικά συλλαμβάνεται στην Παλαιστίνη επεμβαίνουν οι Ρωμαϊκές αρχές και τον διασώσουν από τα μαινόμενα πλήθη και τους Ζηλωτές που τον προσπαθούν να τον λιντσάρουν Θα κρατηθεί 2 χρόνια στην Καισαρεία όπου και απαγορεύεται η είσοδος Εβραίων ενώ η δίκη του αναβάλλεται συνεχώς. Για να φυγαδευτεί στην Ρώμη χωρίς να προκαλέσουν το Ιουδαϊκό κόσμο, θα επινοηθεί το σχέδιο της εκδίκασής του ως Ρωμαίου πολίτη από τον Καίσαρα. Φτάνοντας όμως στην Ρώμη δεν φυλακίστηκε ποτέ σαν υπόδικος και δύο χρόνια αργότερα τα ίχνη του χάνονται παντελώς μετά από την πυρκαγιά της Ρώμης το 64 μ.χ. (κατά κάποιους αποκεφαλίστηκε).
Πως επιβλήθηκε ο Χριστιανισμός
Το οξύμωρο είναι ότι η Χριστιανική θρησκεία ενώ γεννήθηκε στην αγκαλιά του Ιουδαϊσμού από το Ιερατείο και τους Άρχοντες, τους Φαρισαίους για να χαλιναγωγήσει τις μάζες, διώχτηκε από τον ίδιο τον Ιουδαϊκό λαό και έγινε αποδεκτή αντίθετα από τα περισσότερα μέλη της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Αρχικά απευθύνεται στους εξελληνισμένους Εβραίους οι οποίοι και θα αποτελέσουν τον πυρήνα των πρώτων Χριστιανικών κοινοτήτων. Όπως περιγράφει ο Τάκιτος έφτασαν να δέχονται από τους χειρότερους των ανθρώπων στην θρησκεία τους με αποτέλεσμα να αυξάνεται ο πλούτος τους και η αλληλεγγύη μεταξύ τους αλλά και η εχθρότητα προς οποιονδήποτε άλλο. Η απώθηση που προκαλούν στον Ελληνορωμαϊκό κόσμο θα αποτελέσει την πρώτη μορφή αντισημιτισμού που τελικά θα οδηγήσει στην επανάσταση του 167 π.χ. με αρχηγούς τους Μακκαβαίους και την δημιουργία ανεξάρτητου ιουδαϊκού κράτους. Το Μεσσιανικό μήνυμα σε συνδυασμό με τον εξαθλιωμένο από την αποτυχημένη πολιτική της Ρώμης λαό θα κατακλύσει τον κόσμο και θα προετοιμάσει το έδαφος για μια νέα θρησκεία. Οι ίδιες οι μάζες απεγνωσμένα ψάχνουν τον Μεσσία που θα τους απαλλάξει από την ευθύνη του εαυτού τους, θα καταπολεμήσει την αδικία και θα αποκαταστήσει την ισότητα.
Αρχικά οι Ρωμαίοι προσπάθησαν να επιβάλλουν την αυτοκρατορική θρησκεία σε όλα τα μέλη της Αυτοκρατορίας, συμπεριλαμβανομένου και τους Εβραίους. Το 49 μ.χ. ο Κλαύδιος θα κυνηγήσει από την Ρώμη Εβραίους και Χριστιανούς. Πλήθος άλλων διωγμών θα ακολουθήσει, Ο Ρωμαϊκός όμως Ιμπεριαλισμός που κατά τον 3ο αιώνα έχει εξαθλιώσει τους καταχτημένους που κολυμπούν στην αμάθεια και στην δεισιδαιμονία θα βοηθήσει στην εξάπλωση της νέας θρησκείας. Ο Χριστιανισμός βρίσκει τελικά πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθεί.
Ο αγώνας εναντίων του Ελληνισμού θα χαρακτηριστεί ως αγώνας ενάντια στην διαφθορά των ειδωλολατρών. Το 356 μ.χ ο Κωνστάντιος θα υπογράψει νόμο με τον οποίο διατάσσει το κλείσιμο των ειδωλολατρικών ναών σε όλες της πόλεις. Για τους παραβάτες προβλέπεται μέχρι και η ποινή του θανάτου. Το 381 μ.χ. ένας άλλος νόμος στερεί τα πολιτικά δικαιώματα από τους Χριστιανούς που επέστρεφαν στον “ειδωλολατρισμό”. Η ολοκληρωτική απαγόρευση του ειδωλολατρισμού έρχεται με ένα νέο νόμο το 392 μ.χ που προβλέπει πρόστιμα και δημεύσεις περιουσιών για τους παραβάτες. Ο Χριστιανισμός είναι πλέον πολιτική εξουσία και εκδίδει νόμους. Οι εξαθλιωμένες μάζες κατά τα πρώτα χριστιανικά χρόνια μπορεί να προσχώρησαν γιατί είδαν μια ελπίδα σωτηρίας από την μιζέρια τους. Μετά όμως από τους τόσους αιώνες δεν άλλαξε τίποτα και μάλλον τα πράγματα είναι και χειρότερα. Μόνο η θανατική ποινή μπορεί πλέον να τους κρατήσει στον Χριστιανισμό. Γεγονότα σαν και αυτά αποδεικνύουν ότι ο ειδωλολατρικός κόσμος δεν προσχώρησε στον Χριστιανισμό κατά χιλιάδες με την θέλησή του, όπως πολλοί υποστηρίζουν, αλλά επιβλήθηκε σαν θρησκεία.
Το Βυζάντιο και ο ρόλος του
Το Βυζάντιο στην αρχή θα πολεμήσει τον Ελληνισμό με επεμβάσεις όπως το κλείσιμο της Ακαδημίας τον 6ο μ,χ αιώνα από τον Ιουστινιανό. Η ζωή στην Αθήνα νεκρώνει. Εκείνη την εποχή η Ευρώπη κολυμπούσε στην βαρβαρότητα και ο πρωτογονισμός του Παύλου έβρισκε πρόσφορο έδαφος. Η πρόσβαση στον Χριστιανισμό ήταν λοιπόν για αυτούς τους λαούς ένα πολιτισμικό βήμα. Η εθνική λοιπόν υπόσταση αρκετών Ευρωπαϊκών λαών θα ταυτιστεί με την θρησκευτική καθώς οι χώρες χωρίς ιστορικό παρελθόν αφομοίωσαν τον Χριστιανισμό. Δεν ισχύει όμως το ίδιο και για τον Έλληνα που ποτέ δεν υπήρξε Χριστιανός. Η ανωτερότητα της Ελληνικής παιδείας θα γίνει η πηγή του Βυζαντινού πολιτισμού.
Πολλοί υποστηρίζουν ότι το Βυζάντιο ένιωθε αποστροφή για τους Έλληνες και οτιδήποτε Ελληνικό. Ανάμεσα όμως στο Βυζάντιο και στον Ελληνισμό υπάρχει μία γενεαλογική σχέση, μία βαθύτατη ομοιογένεια ουσίας καθώς ο Ελληνισμός και ο Ρωμαϊκός πολιτισμός αναμιγνύονται στο Βυζαντινό έδαφος. Ένα Ρωμαϊκό κράτος με Ελληνική κουλτούρα. Οι μεγαλύτεροι πατέρες της ορθοδοξίας, ο Άγιος Βασίλειος, ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, ο Ιουλιανός ο Παραβάτης και άλλοι σπούδασαν ακόμα και στον 4ο αιώνα μ.χ. στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο το οποίο ανακαινήστηκε από τον Μάρκο Αυρήλιο μετά την καταστροφή του από τον Σύλλα το 86 π.χ. Παρότι όμως η Βυζαντινή Εκκλησία οικειοποιείται τις βάσεις των ιδεών της αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας θα διαπράξει έναν αμείλικτο διωγμό εναντίων των “ειδωλολατρικών” Ελλήνων και θα καταστρέψει μνημεία, βιβλιοθήκες και ολόκληρα κέντρα του Ελληνισμού. Το ίδιο έκαναν πρωτύτερα και οι Ρωμαίοι των οποίων καμία σχεδόν πλευρά της πολιτιστικής τους ζωής δεν είχε μείνει ανέγγιχτη από την Ελληνική επίδραση. Οι μεγάλοι της σοφοί και ποιητές ήταν λογοκλόποι των Ελλήνων. Ήταν φυσικό λοιπόν η Ρώμη να αμφισβητήσει την εξάρτησή της από έναν ανώτερο αλλά ξένο πολιτισμό.
Ο μορφωμένος κόσμος της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας με τον καιρό θα διαβρώσει τον Χριστιανισμό και θα δημιουργήσει αυτό που θα γίνει αργότερα το Βυζάντιο και ο πολιτισμός του. Ο Βυζαντινός κόσμος φοβούμενος την παρακμή θα οικειοποιηθεί τον Ελληνισμό και θα διεκδικήσει την κληρονομιά του, Το βασικό χαρακτηριστικό της πνευματικής ζωής του Βυζαντίου είναι η ανανέωση του ενδιαφέροντος για την Ελληνική αρχαιότητα. Οι αρχές του αρχαίου κόσμου δεν είναι πια ασυμβίβαστες με τον Χριστιανισμό αλλά απαραίτητο συμπλήρωμα της διδασκαλίας του. Η έννοια που δίνεται στην λέξη Έλληνας αποκαθίσταται και από ειδωλολάτρης και παγανιστής συνδέεται και πάλι με τον αρχαίο πολιτισμό και την παιδεία. Η Ελληνικότητά και η Ορθοδοξία αποτελούν ανεκτίμητα αγαθά για τους Βυζαντινούς.
Τελικά αυτό που θα ήθελα να κρατήσω από αυτό το βιβλίο είναι το εξής...
Οι λαοί χαρακτηρίζονται από τους θεούς τους. Οι Έλληνες κατασκεύασαν έναν άνθρωπο, τον Προμηθέα, τον τραγικό ήρωα που περπατά ενάντια στη μοίρα του γνωρίζοντας ότι θα καταστραφεί, που νίκησε τον θεό για να καλυτερέψει τη ζωή των θνητών. Οι Εβραίοι κατασκεύασαν τον Μωυσή που σε συνεργασία με τον Ιαχβέ έφτιαξε τους νόμους αλυσίδες για να καταδυναστεύει τους ανθρώπους. ΟΙ Έλληνες κατά τον Ιώσηπο δεν γνώριζαν τη λέξη νόμος γιατί δεν αναφέρεται πουθενά στον Όμηρο !!! Ο Έλληνας ευθυτενής και περήφανος αντικρίζει τους θεούς του σε αντίθεση με την κυρτωμένη ράχη του Εβραίου μπροστά στο φόβο και στις προκαταλήψεις, βουτηγμένος στην άγνοια και το σκοτάδι, την ενοχή της ζωής και την απειλή της Δευτέρας Παρουσίας και της αμείλικτης Κρίσης. Οι θεοί προδίδουν την ποιότητα αυτών που τους δημιούργησαν.
