Πλεύση Ελευθερίας |
Αθήνα, 01/06/2020
Ζωή Κωνσταντοπούλου στον Focus FM: «Τα χωρικά μας ύδατα να επεκταθούν τουλάχιστον στα 10 μίλια.»
Συνέντευξη εφ' όλης της ύλης παραχώρησε η Επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας, Ζωή Κωνσταντοπούλου, στον ραδιοφωνικό σταθμό Focus FM Θεσσαλονίκης και στην εκπομπή της Δέσποινας Μποτίτση και του Γιάννη Πηλίδη.
Μίλησε για την χρεοκοπία των πολιτικών των μνημονίων και των δανεισμών και δήλωσε: «Η λογική των δανεισμών και των Μνημονίων είναι της προηγούμενης δεκαετίας, είναι προ της Πανδημίας, χρεοκόπησε και αποτελεί πολιτική υπαγορευμένη, η οποία είναι εξαιρετικά εκτεθειμένη στα μάτια των κοινωνιών. Να μην ξεχνάμε ότι, από τις βασικές «μεταρρυθμίσεις», εντός εισαγωγικών, που υπαγορεύονταν όλα αυτά τα χρόνια στην Ελλάδα, ήταν η συρρίκνωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, το κλείσιμο Νοσοκομείων, οι απολύσεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού και, συνολικά, η αποψίλωση του Κράτους Πρόνοιας. Όλα αυτά, δηλαδή, που σήμερα αποδεικνύονται όχι απλώς τραγικές επιλογές, αλλά εγκληματικές επιλογές.»
Αναφέρθηκε επίσης με έμφαση στην τουρκική προκλητικότητα, αλλά και στην εφεκτική στάση των ελληνικών κυβερνήσεων, υπογραμμίζοντας την αναγκαιότητα επέκτασης των χωρικών υδάτων της Ελλάδας τουλάχιστον στα 10 μίλια, με βάση το διεθνές δίκαιο: «Θα έπρεπε τα χωρικά μας ύδατα να έχουν επεκταθεί τουλάχιστον στα δέκα μίλια, τουλάχιστον δηλαδή να αντιστοιχούν στον εναέριο χώρο της Ελλάδας. Δεν αποτελεί Εθνική Πολιτική, ούτε είναι έντιμο να μετακυλίεται η ευθύνη της διαφύλαξης του εναερίου χώρου στους πιλότους μας, οι οποίοι πάρα πολλές φορές έχουν διακινδυνεύσει και πάρα πολλοί έχουν χάσει τη ζωή τους, υπερασπιζόμενοι αυτά τα οποία το ίδιο το Κράτος όφειλε να θωρακίσει με καλύτερο τρόπο.», τόνισε.
Μίλησε επίσης για τα διδάγματα της εμπειρίας της Πανδημίας, για την οικονομική πολιτική, τους πλειστηριασμούς, το μεταναστευτικό, την εξωτερική πολιτική, παραθέτοντας αναλυτικά τις θέσεις, τις προτάσεις, αλλά και τις πρωτοβουλίες της Πλεύσης Ελευθερίας.
Μπορείτε να ακούσετε τη συνέντευξη στον παρακάτω σύνδεσμο:
Ακολουθεί η Απομαγνητοφώνηση της Συνέντευξης
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΜΠΟΤΙΤΣΗ: Είναι η κυρία Κωνσταντοπούλου στην τηλεφωνική μας γραμμή. Την καλημερίζουμε. Γιάννη ο λόγος σ' εσένα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΗΛΙΔΗΣ: Καλημέρα κυρία Κωνσταντοπούλου.
ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Καλή σας ημέρα.
Γ.Π.: Σας ευχαριστούμε πολύ που αποδεχθήκατε την πρόσκληση μας.
ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Εγώ σας ευχαριστώ για την πρόσκληση και καλό μήνα να πούμε σε εσάς και στους ακροατές σας
Γ.Π.: Θα θέλαμε, επειδή έχετε πάρα πολύ καιρό να μιλήσετε στο Focus, με την ευκαιρία της συνέντευξης να παρουσιάσετε τις θέσεις του Κόμματός σας στο κοινό μας. Και θα ξεκινήσω από την υγειονομική πρώτα κρίση, στην οποία το σύνολο σχεδόν του πολιτικού κόσμου, φαντάζομαι και το δικό σας Κόμμα, ήταν θετικό ως προς τα μέτρα. Εδώ θα πρέπει να συμπληρώσω ότι, σαν Κόμμα κάνατε και μία πολύ ευγενική χορηγία από την χρηματοδότηση που παίρνετε, προς το υγειονομικό κομμάτι της κρίσης.
ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Σας ευχαριστώ καταρχάς που θέτετε το ζήτημα, γιατί η εμπειρία που διαμορφώσαμε το τελευταίο τρίμηνο είναι μία εμπειρία πρωτόγνωρη, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά συνολικά για τις ζωντανές γενιές σε όλο τον κόσμο. Και απέναντι σε αυτήν την Πανδημία που βίωσε η Υφήλιος, διαμόρφωσαν οι κοινωνίες και τα κράτη, στάσεις, πολιτικές, στρατηγικές. Νομίζω ότι είχαμε την τύχη, πραγματικά, να διαχειριστεί την φοβερή αυτή πρόκληση και τον κίνδυνο που αντιμετωπίσαμε μία ομάδα επιστημόνων που χάραξε τακτική και στρατηγική και προστάτευσε πραγματικά την κοινωνία. Αυτό που διακυβεύτηκε ήταν εξαιρετικά πολύτιμο, ήταν οι ανθρώπινες ζωές και νομίζω ότι πρέπει να αναγνωρίσουμε ολόκαρδα ότι έγινε εξαιρετικά καλή δουλειά και σώθηκαν ανθρώπινες ζωές. Χάσαμε συμπολίτες μας και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε, αποφύγαμε όμως τα χειρότερα, αποφύγαμε τραγωδίες που βίωσαν άλλες χώρες και, μάλιστα, πολύ κοντά μας και αυτό πρέπει να μας γεμίζει με συνείδηση και συναίσθηση ότι ήταν αποτέλεσμα και των μέτρων που εισηγήθηκε η Επιτροπή, αποφασίστηκαν σε επίπεδο Κυβερνητικό, αλλά συναποφασίστηκαν και σε επίπεδο κοινωνικό, γιατί η κοινωνία στήριξε αυτή την συλλογική στάση, ήταν αποτέλεσμα και της έγνοιας που υπήρξε για την ανθρώπινη ζωή, γιατί έχουμε δει άλλα κράτη και άλλες εμπειρίες, όπου οι κυβερνήσεις έθεσαν την ανθρώπινη ζωή κάτω από την οικονομία και κάτω από άλλες παραμέτρους, με τα τραγικά αποτελέσματα που γνωρίζουμε. Η δική μας, λοιπόν, αποτίμηση σε σχέση με την διαχείριση αυτών των προκλήσεων είναι θετική. Το είπαμε εγκαίρως και το είπαμε από την πρώτη στιγμή. Στηρίξαμε και την τακτική και το σύνθημα του «Μένουμε σπίτι» εμπράκτως και φυσικά μία στρατηγική ενίσχυσης του Εθνικού Συστήματος Υγείας, που θεωρώ ότι όλοι πια καταλάβαμε, ακόμη και όσοι ενδεχομένως το αμφισβητούσαν, ότι είναι ζωτικής σημασίας η ύπαρξη κι η λειτουργία του. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσονται και οι δικές μας πρωτοβουλίες στις οποίες αναφερθήκατε. Το γεγονός, δηλαδή, ότι αποφασίσαμε να δωρίσουμε την πλήρη Κρατική Επιχορήγηση τριών μηνών, προκειμένου να κάνουμε δράσεις ενίσχυσης του Εθνικού Συστήματος Υγείας, αλλά και ενίσχυσης κοινωνικών πρωτοβουλιών πρώτης γραμμής στο επίπεδο της υγείας και της κοινωνικής προστασίας. Για αυτό κάναμε από τη μία πλευρά δωρεές ιατρικού εξοπλισμού, δωρίσαμε δύο κλιβάνους και τρεις κλίνες ΜΕΘ στο Νοσοκομείο «Παμμακάριστος» και έναν καρδιογράφο τελευταίας τεχνολογίας και ένα λουτρό υπερήχων στο Κέντρο Υγείας Καλυβίων και κάναμε και δωρεές φαρμάκων στο Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού και προχωρήσαμε στην οικονομική ενίσχυση του Ταμείου Αλληλοβοήθειας του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και μία ακόμη δωρεά που θα κάνουμε τις επόμενες μέρες είναι ότι, θα δωρίσουμε σε έναν εθελοντικό γυμναστικό σύλλογο στις Σέρρες έναν απινιδωτή, που μας ζήτησαν για την ενίσχυση των πολιτών εκεί που βοηθούν τους συνανθρώπους μας σε περιπτώσεις ανάγκης καρδιοαναπνευστικής ανάνηψης.
Γ.Π.: Κυρία Κωνσταντοπούλου, ξεπερνώντας τώρα το υγειονομικό κομμάτι στο οποίο πήγαμε καλά και είχαμε τις μικρότερες απώλειες, πάμε τώρα στο οικονομικό σκέλος. Στο οικονομικό σκέλος έχουν ανακοινωθεί κάποια μέτρα από την Κυβέρνηση και ταυτόχρονα υπάρχει και μία πρόταση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Εδώ υπάρχει μία μεγάλη πολιτική αντιπαράθεση. Η μεν Κυβέρνηση λέει ότι δεν γνωρίζουμε πόσο θα κρατήσει η κρίση, άρα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στις κινήσεις μας και στο χρήμα που διαθέτουμε για την ενίσχυση των εργαζομένων και των επιχειρήσεων. Η δε Αξιωματική Αντιπολίτευση λέει ότι όχι, πρέπει όλα να τα δώσουμε από την αρχή προκειμένου να στηριχθεί η Οικονομία. Με ποια από τις δύο προτάσεις συμφωνείτε περισσότερο ή αν έχετε κάποια τρίτη πρόταση δική σας, στο οικονομικό αυτό σκέλος.
ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Η δική μας θέση είναι ότι η στρατηγική πρέπει να είναι στρατηγική οριζόντιας ενίσχυσης της Κοινωνίας, με στόχο να μην μείνει ούτε ένας άνθρωπος ακάλυπτος. Τα πρώτα βήματα που έγιναν, δηλαδή η τακτική και οι αποφάσεις ενίσχυσης οριζόντια των πολιτών, κατά την άποψή μας θα πρέπει να επεκταθούν και να ενισχυθούν με αυτή τη λογική. Δεν θα ήθελα τώρα να μπω σε προτάσεις που πλειοδοτούν για λόγους εντυπώσεων, γιατί νομίζω ότι ο καθένας κρίνεται από το τι κάνει πραγματικά και ιδίως από το τι κάνει όταν είναι σε θέση ευθύνης και εξουσίας. Τα λόγια μικρή σημασία έχουν. Η δική μας θέση λοιπόν είναι ότι, η στρατηγική πρέπει να είναι να μην αφεθεί κανένα κομμάτι της κοινωνίας και κανένας άνθρωπος ακάλυπτος. Αυτό σημαίνει και προϋποθέτει διαρκή επαγρύπνηση διότι, πάρα πολλές φορές ακόμη και οι γενικές ρυθμίσεις δεν καλύπτουν πάρα πολύ κόσμο και το είδαμε αυτό να συμβαίνει. Είδαμε ότι μέτρα που φάνταζαν οριζόντια, αποκαλύφθηκε ότι δεν κάλυπταν πράγματι μεγάλη μερίδα της κοινωνίας και αυτό είναι κάτι το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να αναπληρωθεί. Από την άλλη πλευρά θα σας πω και κάτι που ανάγεται σε ένα επίπεδο διεθνούς σφαίρας, επειδή είμαστε στην περίοδο όπου βλέπουμε και τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τις εισηγήσεις και τις στάσεις των Κρατών, νομίζω ότι είναι μία περίοδος στην οποία θα πρέπει να αποκατασταθούν κάποια πράγματα, να γίνει κατανοητό ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι τράπεζα που δανείζει και επομένως θα πρέπει να εγκαταλείψει αυτή τη λογική των δανεισμών και θα πρέπει να ενισχύσει, χωρίς τη λογική του δανεισμού, των επιτοκίων και της επιστροφής, θα πρέπει να ενισχύσει αφειδώς τα Κράτη-Μέλη, προκειμένου να αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες που έχουν δημιουργηθεί από την Πανδημία και τις οποίες, λίγο ή πολύ, αντιμετωπίζουν όλα τα κράτη.
Γ.Π.: Έχουμε αυτό το περίφημο πακέτο των 32 δισεκατομμυρίων το οποίο είναι σαν πρόταση, ακόμα δεν έχει οριστικοποιηθεί, το οποίο είναι 22,5 χωρίς δανεισμό και τα 9,5 με δανεισμό. Από ό,τι κατάλαβα από την τοποθέτησή σας, θα προτιμούσατε να είναι όλο επιχορήγηση και καθόλου δανεισμός.
ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Φυσικά. Και θα έπρεπε να είναι έτσι, και θα έπρεπε να είναι έτσι και θα πρέπει η Ελλάδα να το διεκδικήσει και να μην το εγκαταλείψει. Αρκετά μας χαντάκωσαν με δάνεια τα οποία, στην ουσία τους, το ξέρετε πιστεύω, δεν κατευθύνθηκαν ούτε για να γίνουν δημόσιες δαπάνες, ούτε για να καλυφθούν κοινωνικές ανάγκες, αλλά κατευθύνθηκαν για να ανατροφοδοτούνται τα δάνεια.
Γ.Π.: Παρόλα αυτά όμως, γνωρίζοντας την Ευρωπαϊκή Ένωση και την σκληρή γενικότερα γραμμή της από το παρελθόν έναντι της Ελλάδος, είναι ένα βήμα προς την καλύτερη κατεύθυνση αυτό, αυτό το πακέτο των τριάντα δύο δισεκατομμυρίων. Μπορεί να μην είναι το επιθυμητό, όπως πραγματικά λέτε και συμφωνώ μαζί σας, αλλά είναι ένα βήμα, μαλάκωμα θα έλεγα λίγο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το πιστεύετε αυτό ή όχι;
ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Εγώ πιστεύω ότι, αυτή η εμπειρία αποκάλυψε τι πραγματικά συμβαίνει και μιας και μιλήσατε για σκληρή στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπήρχε μία απάνθρωπη στάση των Οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς τη χώρα μας και προς το λαό μας και αυτή η απάνθρωπη στάση στηρίχθηκε σε μία βάναυση λοιδορία και συκοφαντία σε βάρος του λαού μας, που τον παρουσίαζαν ως αχαΐρευτο, χαραμοφάη και ούτω καθεξής. Σε αυτή την εμπειρία λοιπόν, από τη μία πλευρά κατέρρευσε αυτό το στερεότυπο, που είχαν χτίσει για να δικαιολογήσουν αυτήν τους τη στάση και από την άλλη πλευρά αποκαλύφθηκε ότι, πραγματικά, αυτά τα διεθνή όργανα και οι διεθνείς οργανισμοί που στο καταστατικό τους και στις ιδρυτικές τους συνθήκες έχουν ως στόχο και ως σκοπό την υπηρέτηση της ευημερίας των λαών και των κοινωνιών, στην πράξη, πάρα πολλές φορές, για να μην πω κατά κανόνα, δρουν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Εγώ, λοιπόν, καταλαβαίνω το πνεύμα σας αλλά δεν ανήκω σε εκείνους που θα πούνε, «εντάξει μωρέ, να είμαστε ευχαριστημένοι γιατί είναι μία καλύτερη στάση». Όχι. Θα έπρεπε η Ευρωπαϊκή Ένωση συνολικότερα να αναλάβει τις ευθύνες της. Θα έπρεπε να μην εμμένει σε λογικές που είναι της προηγούμενης δεκαετίας και που χρεοκόπησαν. Η λογική των δανεισμών και των Μνημονίων είναι της προηγούμενης δεκαετίας, είναι προ της Πανδημίας, χρεοκόπησε και αποτελεί και μία πολιτική υπαγορευμένη η οποία είναι εξαιρετικά εκτεθειμένη στα μάτια των κοινωνιών. Να μην ξεχνάμε ότι, από τις βασικές «μεταρρυθμίσεις», εντός εισαγωγικών, που υπαγορεύονταν όλα αυτά τα χρόνια στην Ελλάδα, ήταν η συρρίκνωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, το κλείσιμο Νοσοκομείων, οι απολύσεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού και, συνολικά, η αποψίλωση του Κράτους Πρόνοιας. Όλα αυτά, δηλαδή, που σήμερα αποδεικνύονται όχι απλώς τραγικές επιλογές, αλλά εγκληματικές επιλογές. Και βεβαίως αυτές οι επιλογές πολιτικής δεν έγιναν μόνο στην Ελλάδα, έγιναν σε παγκόσμια κλίμακα, με αποτέλεσμα τα συστήματα υγείας σε όλο τον πλανήτη να είναι απολύτως ανέτοιμα να ανταποκριθούν στην πιθανότητα, που ξέρουμε ότι ήταν μία υπαρκτή πιθανότητα, μίας Πανδημίας. Θα έλεγα, λοιπόν, ότι είναι ώρα ευθύνης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της, κυρίως γιατί κριτές της δεν είναι οι Κυβερνήσεις που σήμερα συνθέτουν τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κριτές της είναι οι πολίτες, στα μάτια των οποίων έχουν πια αποκαλυφθεί και οι παθογένειες και οι στρεβλώσεις και οι εξαιρετικά λανθασμένοι χειρισμοί των τελευταίων ετών.
Γ.Π.: Ένα άλλο θέμα που απασχολεί πολύ την κοινή γνώμη και στο οποίο ειδικά εσείς έχετε πρωτοστατήσει, είναι τα κόκκινα δάνεια. Έληγε η προθεσμία της προστασίας 30/4, η Κυβέρνηση συνεννοούμενη με την Ευρωπαϊκή Ένωση πήρε μία παράταση χρόνου λόγω της κρίσης του Κορονοϊού, αλλά και αυτός ο χρόνος κάποια στιγμή θα έρθει και θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε το θέμα. Η πρόταση της Κυβέρνησης στο παρελθόν, πριν από τον Κορονοϊό, ήταν ότι όταν θα τελειώσει αυτή η προστασία, ενδεχομένως να πάνε να ψηφίσουν ένα νόμο στη λεγόμενη ατομική πτώχευση, δηλαδή αυτό που συμβαίνει με τις εταιρείες να συμβαίνει και σε ατομικό επίπεδο και στον ιδιώτη, η οποία λέει περίπου το εξής: Ότι, δηλώνει πτώχευση ο ιδιώτης, εκποιείται όλη η περιουσία του και ό,τι επιπλέον χρωστάει μηδενίζεται και είναι η λεγόμενη δεύτερη ευκαιρία και ξεκινάει από την αρχή. Σας βρίσκει σύμφωνη ένα ενδεχόμενο τέτοιο μέτρο;
ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Κοιτάξτε να δείτε, το τι θα περιλαμβάνει μία τέτοια ρύθμιση προτιμώ να μην το σχολιάσω, γιατί ακόμα είναι εντελώς θολό. Εκείνο το οποίο θα ήθελα, όμως, να πω είναι ότι η εμπειρία του τελευταίου διαστήματος ανέδειξε παραμέτρους που προηγουμένως δεν λαμβάνονταν υπόψη. Όταν κεντρικό σύνθημα είναι το «Μένουμε σπίτι» και καλούνται οι άνθρωποι να παραμείνουν στην οικία τους για να προστατευτούν, για να αυτο-προστατευτούν και για να προστατευτούμε όλοι, αντιλαμβανόμαστε πλέον ότι το σπίτι, η στέγη, δεν είναι απλώς ένα θεμελιώδες συνταγματικό δικαίωμα, όπως γνωρίζουμε, αλλά είναι και ένα βασικό μέσο προστασίας. Υπ' αυτήν την έννοια είναι σαφές ότι πρέπει να αλλάξει η αντίληψη περί πλειστηριασμών, περί κατασχέσεων, περί εξώσεων και ούτω καθεξής. Ποιος αυτή τη στιγμή τολμάει να εισηγείται να πεταχτούν άνθρωποι στο δρόμο, να βρεθούν άνθρωποι χωρίς στέγη, να υπάρξει ανασφάλεια σε σχέση με την κατοικία; Η άποψή μου, λοιπόν, είναι ότι, ενόψει και των νέων δεδομένων της Πανδημίας, συνολικά πρέπει να αναθεωρηθεί όλη αυτή η αντίληψη των πλειστηριασμών και των εξώσεων, ιδίως μάλιστα στη χώρα μας, όπου γνωρίζουμε πολύ καλά ότι προ του κινδύνου της έξωσης και του πλειστηριασμού δεν βρέθηκαν κατά πλειοψηφία άνθρωποι που ήταν κακόπιστοι και κακοπληρωτές. Βρέθηκαν άνθρωποι οι οποίοι υπήρξαν στην ζωή τους συνεπείς, βρέθηκαν σε μία συνθήκη μη διαχειρίσιμη λόγω της οικονομικής κρίσης, που όχι απλώς δεν την προκάλεσαν, αλλά και που οι Κυβερνήσεις και οι Τράπεζες τους διαβεβαίωναν ότι δεν διατρέχουν τον κίνδυνο και για όλους αυτούς τους ανθρώπους θα πρέπει να υπάρξουν πρόνοιες σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής και όχι να αφήνεται ο καθένας μόνος του και στην τύχη του ή, αν θέλετε, και μέσα από μία τέτοια ρύθμιση όπως την περιγράφετε, η οποία έχει το πνεύμα του «βγάλε μόνος σου το φίδι από την τρύπα». Τις έχουμε δει αυτές τις λογικές και στο νόμο Κατσέλη και σε πάρα πολλά άλλα πράγματα, όπου τελικώς αυτό το οποίο διαφημιζόταν ως προστασία, αποδεικνυόταν στην πράξη ότι ήταν πάρα-πάρα πολύ συρρικνωμένη κάλυψη.
Γ.Π.: Και πάμε τώρα στην εξωτερική πολιτική και το βασικότερο από όλα που απασχολεί τη χώρα μας, τα Ελληνοτουρκικά. Βλέπουμε ότι τώρα μετά το πέρασμα, που είναι προς το τέλος η κρίση με τον Κορονοϊό, βλέπουμε μία ένταση της Τουρκίας με την χώρα μας σε πάρα πολλά επίπεδα. Υπάρχει ένταση στον Έβρο, υπάρχουν οι υπερπτήσεις, οι οποίες έχουν αυξηθεί πάρα πολύ. Έχουν γίνει πάνω από 250 από την αρχή του έτους, που υπερπτήση σημαίνει εισβολή σε Ελληνικό έδαφος για περιορισμένο χρονικό διάστημα και μετά επιστροφή. Έχουμε το θέμα της Λιβύης, όπου η Τουρκία πάει να παίξει κάποιο πρωταγωνιστικό ρόλο με τις τελευταίες εξελίξεις και η απειλή κάποια στιγμή να 'ρθει να κάνει γεωτρήσεις σε αμφισβητούμενα κατά εμάς εδάφη, μάλλον σε δικό μας μέρος. Όλο αυτό το φάσμα της προκλητικότητας της Τουρκίας πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί από Ελληνικής πλευράς;
Γ.Π.: Η άποψή μου και η άποψή μας είναι η εξής. Η τουρκική προκλητικότητα δεν ήταν απρόβλεπτη. Και, για την ακρίβεια, έχει τις ρίζες της σε μία πολιτική δεκαετιών της Τουρκίας, που είναι η πολιτική της δημιουργίας τετελεσμένων. Τώρα, θέσατε ζητήματα τα οποία είναι πάρα πολύ σοβαρά και στα οποία υπάρχουν απαντήσεις. Η ένταση στον Έβρο και συνολικότερα η διαχείριση και η μεταχείριση των προσφύγων ή των μεταναστών ως εργαλείου πίεσης στα σύνορα και ως εργαλείου εκβιαστικής άσκησης πολιτικής από πλευράς του Ερντογάν: ήταν ένα απολύτως προβλέψιμο γεγονός, από τη στιγμή που υπογράφηκε αυτή η εκτρωματική Συμφωνία Ευρωπαϊκής Ένωσης-Τουρκίας, τον Μάρτιο του 2016. Είναι αυτή η Συμφωνία, δυστυχώς, που ανήγαγε τον Ερντογάν και την Τουρκία σε ρόλο ρυθμιστή. Του έδωσε το δικαίωμα να διαπραγματεύεται ζητώντας χρήματα και του αναγνώρισε από την άλλη πλευρά ελευθερίες, οι οποίες είναι αδιανόητες κατά το Διεθνές Δίκαιο. Εγώ πραγματικά ανατριχιάζω και μόνο στη σκέψη ότι έχει προβλεφθεί ότι επιχειρούν Τούρκοι αξιωματικοί στα Ελληνικά νησιά και με την υπογραφή του κυρίου Τσίπρα, τότε, που δυστυχώς την αναγνώρισε και την εφαρμόζει και ο κύριος Μητσοτάκης. Υπερπτήσεις. Ένα θέμα, μία τεράστια πληγή. Όμως, έχει και αυτό και εξήγηση και τις ρίζες σου, διότι γνωρίζουμε ότι δυστυχώς στην Ελλάδα ενώ ο εναέριος χώρος μας είναι επισήμως τα δέκα μίλια, τα χωρικά μας ύδατα μολονότι έχουμε το δικαίωμα, με βάση το Διεθνές Δίκαιο της θάλασσας, να τα επεκτείνουμε μέχρι τα δώδεκα μίλια, παραμένουν στα έξι μίλια. Αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει μία διαφορά τεσσάρων μιλίων μεταξύ εναερίου χώρου και χωρικών υδάτων, που δίνει το έναυσμα στην Τουρκία να λέει «δεν μπορείτε να έχετε εναέριο χώρο δέκα μίλια, παραπάνω δηλαδή τέσσερα μίλια από τα χωρικά σας ύδατα, εμείς το αμφισβητούμε». Θα έπρεπε, κατά την άποψή μας, τα χωρικά μας ύδατα να έχουν επεκταθεί τουλάχιστον στα δέκα μίλια, τουλάχιστον δηλαδή να αντιστοιχούν στον εναέριο χώρο και δεν αποτελεί Εθνική Πολιτική, ούτε είναι έντιμο να μετακυλίεται η ευθύνη της διαφύλαξης του εναερίου χώρου στους πιλότους μας, οι οποίοι πάρα πολλές φορές έχουν διακινδυνεύσει και πάρα πολλοί έχουν χάσει τη ζωή τους, υπερασπιζόμενοι αυτά τα οποία το ίδιο το κράτος όφειλε να θωρακίσει με καλύτερο τρόπο. Συνολικότερα, λοιπόν, θα σας έλεγα ότι χρειάζεται μία άλλη πολιτική σε επίπεδο Ελληνικών Κυβερνήσεων, χρειάζεται μία άλλη πολιτική σε επίπεδο χάραξης της Εξωτερικής μας Πολιτικής, πάντοτε με γνώμονα το Διεθνές Δίκαιο, που είναι εκείνο το οποίο θα μας θωρακίσει σε όλα τα επίπεδα.
Γ.Π.: Το Ελληνικό πολιτικό σύστημα συνολικά μετά τη Μεταπολίτευση, είχε μία πολιτική έναντι της Τουρκίας κατευναστική. Θα έλεγα ίσως και φοβική. Το τελευταίο χρονικό διάστημα, με αφορμή τα γεγονότα του Έβρου, όπου η Τουρκία προσπάθησε να εκμεταλλευτεί ανθρώπους που είναι ταλαιπωρημένοι από τις διάφορες χώρες τους και είχαν πάει στην Τουρκία, να προσπαθήσει να πιέσει την Ελλάδα και να τους βάλει μέσα από τον Έβρο. Σε αυτό η Ελληνική Κυβέρνηση αντέδρασε πιο σκληρά από ό,τι έως τώρα αντιδρούσε το πολιτικό σύστημα, όπως επίσης και από το Αιγαίο όπου οι εισροές μειώθηκαν. Θεωρείτε ότι αυτή η σκλήρυνση κατά κάποιον τρόπο, η ελαφρώς σκλήρυνση της Ελληνικής πλευράς είναι στη σωστή κατεύθυνση ή όχι;
ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Κοιτάξτε, εγώ δεν θα ήθελα να το βάλω σε ένα επίπεδο σκλήρυνσης ή αυστηροποίησης ή κάτι άλλο. Θα ήθελα να πω μόνο ότι τα ζητήματα αυτά χρειάζονται πολύ πιο βαθιά σχεδιασμένες πολιτικές. Δεν λύνονται σε ένα επίπεδο ούτε εντυπώσεων, ούτε «μεμονωμένων περιστατικών», εντός εισαγωγικών, και η Ελλάδα οφείλει το θέμα αυτό, συνολικότερα, να το θέσει στην διεθνή κονίστρα ως θέμα Διεθνούς Δικαίου, Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Δεν είναι θέμα ξέρετε δράσης-αντίδρασης. Αυτά έχουν μία πολύ περιορισμένη εμβέλεια και εξαντλούνται στην επικαιρότητα. Η συνολικότερη αντιμετώπιση της στάσης της Τουρκίας της τελευταίας τετραετίας στο προσφυγικό και το μεταναστευτικό απαιτεί εντελώς άλλη στάση των Ελληνικών Κυβερνήσεων στη διεθνή κονίστρα. Φτάσαμε, δυστυχώς, αυτό το οποίο έπρεπε να πουν οι Ελληνικές Κυβερνήσεις, δηλαδή «τέλος στην Συμφωνία Ευρωπαϊκής Ένωσης-Τουρκίας», να πάει να το πει ο Ερντογάν στη Μέρκελ. Αυτό δείχνει μία έλλειψη διεθνών αντανακλαστικών και μία στάση η οποία μπορεί σε εσωτερικό επίπεδο να ικανοποιεί πρόσκαιρα μία μερίδα της κοινής γνώμης, αλλά σε διεθνές επίπεδο δεν λύνει τα ζητήματα.
Γ.Π.: Κυρία Κωνσταντοπούλου, σας ευχαριστούμε πολύ. Νομίζω ότι προσπαθήσαμε όσο μπορούμε στα περισσότερα θέματα να πάρουμε την άποψη του Κόμματός σας. Σας ευχαριστούμε πολύ.
ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Σας ευχαριστώ και εγώ πολύ για τη φιλοξενία.
Γ.Π.: Καλημέρα.
ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Καλή σας μέρα.
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου